Biografie polityków KNDP

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

(...)

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

Jej Książęca Wysokość Anna księżna Radziwiłł-Schmidt, hrabina na Balicach, primo voto Johansen, herbu własnego (ur. 14 grudnia 1970 r. w Warszawie) - polska polityk, z wykształcenia politolog.

Sekretarz generalna NATO (od 2032), premier Rzeczypospolitej Polskiej (2015-2020; 2028-2032), przewodnicząca Parlamentu Europejskiego (2027-2028), przewodnicząca Komisji Spraw Zagranicznych PE (2024-2027), wicepremier i minister spraw zagranicznych (2021-2022); przewodnicząca Platformy Obywatelskiej (2015-2020; 2021), przewodnicząca Postępowych Demokratów (2021-2024; 2030-2032); jest osobą najdłużej sprawującą urząd premiera RP po 1989 roku.

Posłanka na Sejm IV i VIII kadencji III RP oraz I, III i V kadencji IV RP (2001-2004; 2015-2020; 2022-2024; 2030-2032), kasztelanowa gdańska i senator I kadencji IV RP (2020-2022), deputowana do Parlamentu Europejskiego VI, VII, VIII i X kadencji (2004-2015; 2024-2028).

Dama Orderu Orła Białego (2032). Wielokrotnie notowana w rankingu najbardziej wpływowych kobiet świata - w przedziale 25-30 w latach 2015-2020, na miejscu 9 w 2027, na miejscu 15 w 2031, na miejscu 2 w 2032 i znajdując się na czele rankingu w 2033 roku.

Wykształcenie
Ukończyła w 1995 studia magisterskie w zakresie nauk politycznych na Uniwersytecie Warszawskim. Następnie zdobyła tytuł doktora. Kształciła się również w Kolegium Europejskim w Warszawie, gdzie w 1996 otrzymała tytuł magistra nauk politycznych. Zna cztery języki obce: francuski, angielski, niemiecki i duński.

Działalność polityczna
W 2001 roku została wybrana do Sejmu RP z ramienia Platformy Obywatelskiej. W wyborach europejskich w 2004 roku po raz pierwszy uzyskała mandat deputowanej do Parlamentu Europejskiego. W 2009 i 2014 roku uzyskała europoselską reelekcję. W czerwcu 2015 roku złożyła mandat. Była aktywną członkinią Komisji Zatrudnienia i Spraw Socjalnych.

Była kandydatką Platformy Obywatelskiej w wyborach prezydenckich w maju 2015 roku. W pierwszej turze wyborów zajęła pierwsze miejsce, uzyskując 31,8% głosów. Przegrała w drugiej turze z kandydatem Prawa i Sprawiedliwości, Mikołajem Liściowskim, uzyskując 49% głosów.

W lipcu 2015 roku została jednogłośnie wybrana na nową przewodniczącą Platformy Obywatelskiej RP, po rezygnacji premier Ewy Kopacz. Została również jednocześnie przedstawiona jako kandydatka tej partii na urząd Prezesa Rady Ministrów. W wyborach parlamentarnych 18 października 2015 roku startowała z pierwszego miejsca na liście PO, w okręgu nr 19 - Warszawa I, uzyskując mandat poselski i zdobywając najwyższy indywidualny wynik w kraju - 435 450 (43,9% głosów oddanych w okręgu). 17 listopada 2015 roku została desygnowana przez prezydenta Mikołaja Liściowskiego na Prezesa Rady Ministrów. Uzyskała wotum zaufania większością 255 głosów.

W wyborach parlamentarnych 20 października 2019 roku uzyskała poselską reelekcję startując w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 114, uzyskując najwyższy indywidualny wynik w kraju - 66 644 (co stanowiło 65,9% wszystkich głosów oddanych w okręgu). Stanęła również na czele listy krajowej KKW PO+PC, uzyskując 1 841 179 głosów, co stanowiło 15% wszystkich głosów oddanych w tych wyborach. 19 listopada 2019 roku królowa-regentka Maria powierzyła jej misję sformowania rządu. Wotum zaufania wobec jej gabinetu przegłosowano 150 głosami za wobec 125 przeciw i 4 wstrzymujących się.

Na początku kwietnia 2020 roku w telewizyjnym orędziu ogłosiła, że następnego dnia poda się do dymisji z funkcji premiera. 16 kwietnia król Michał II powierzył misję sformowania rządu Marcie Fornero-Piotrowskiej. Wkrótce potem Radziwiłł-Schmidt ustąpiła również ze stanowiska przewodniczącej Platformy Obywatelskiej (zostając równocześnie honorową przewodniczącą partii). 3 maja 2020 roku zrzekła się mandatu poselskiego (który w związku ze skróceniem kadencji Sejmu pozostał opróżniony). Tego samego dnia król Michał II powołał ją na urząd kasztelanowej gdańskiej. Z urzędu zasiadła w Senacie I kadencji IV RP. W grudniu 2020 roku decyzją Rady Krajowej stanęła na czele nowo powołanego organu - Rady Programowej Platformy Obywatelskiej.

W czerwcu 2021 roku, po rezygnacji Radosława Sikorskiego z funkcji przewodniczącego Platformy Obywatelskiej ogłosiła swój start w wyborach na nowego lidera. W pierwszej turze, która odbyła się w połowie lipca, zdobyła 40,4% głosów członków PO i Stowarzyszenia "Młodzi Demokraci". W drugiej turze, która odbyła się 7 sierpnia, pokonała Grzegorza Schetynę, zdobywając 59,1% głosów i ponownie stając na czele partii. 20 sierpnia 2021 roku król Michał II powołał ją na urzędy wicepremiera i ministra spraw zagranicznych w rządzie Adrianny Wisłockiej. 25 stycznia 2022 roku odwołana z obu stanowisk. 15 października 2021 roku na kongresie założycielskim została wybrana przewodniczącą Postępowych Demokratów. W przyspieszonych wyborach do Sejmu 6 marca 2022 roku uzyskała mandat poselski w JOWie nr 114, zdobywając 62 916 głosów (47,4%). Na liście krajowej PD oddano na nią 2 048 525 głosów.

W wyborach do Parlamentu Europejskiego 9 czerwca 2024 roku wystartowała z pierwszego miejsca w okręgu nr 1 na liście Solidarnych Demokratów, uzyskując mandat z najwyższym indywidualnym wynikiem w kraju - zdobyła 125 701 głosów (29,8% głosów oddanych w okręgu). Następnego dnia zrezygnowała z funkcji przewodniczącej Postępowych Demokratów. Została również wybrana na przewodniczącą Komisji Spraw Zagranicznych (AFET) Parlamentu Europejskiego. Funkcję pełniła do stycznia 2027 roku, kiedy to zrezygnowała z ubiegania się o reelekcję, zostając jednocześnie kandydatką Europejskiej Partii Ludowej na przewodniczącą Parlamentu Europejskiego. Została wybrana w czwartym głosowaniu, otrzymując 336 głosów eurodeputowanych. Stanowisko oraz mandat pełniła do 1 stycznia 2028 roku.

1 stycznia król Michał II powołał ją na urząd Prezesa Rady Ministrów. 10 stycznia utworzyła koalicyjny rząd składający się ze Zjednoczonej Lewicy oraz Postępowych Demokratów. Sejm udzielił jej wotum zaufania stosunkiem głosów 228 za, 55 przeciw, 2 wstrzymujące się.

W styczniu 2030 roku wybrana na stanowisko wiceprzewodniczącej Postępowych Demokratów. Po rezygnacji Alicji Mikołajczyk i Aleksandry Olszańskiej objęła odpowiednio stanowiska p.o. I wiceprzewodniczącej i p.o. przewodniczącej partii. W lutym 2030 roku na kongresie Postępowych Demokratów wybrana na przewodniczącą przez aklamację.

W marcu 2030 roku stanęła na czele listy krajowej Koalicji Obywatelskiej, na której uzyskała najwyższy indywidualny wynik w kraju - 3 856 900 głosów (21,8%). Uzyskała mandat w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 196 z wynikiem 64,9%. Po wyborach królowa Monika desygnowała ją na Prezesa Rady Ministrów 16 kwietnia. 29 kwietnia została powołana wraz z nowym gabinetem, wspieranym przez Koalicję Obywatelską i Zjednoczoną Lewicę. Uzyskała wotum zaufania w Sejmie stosunkiem głosów 204 za, 95 przeciw, 1 wstrzymujący się, a także w Senacie - 126 za, 27 przeciw, 25 wstrzymujących się.

W lutym 2031 roku, po rozpadzie koalicji ze Zjednoczoną Lewicą pozostała na stanowisku premiera w rządzie mniejszościowym, wspieranym przez Koalicję Obywatelską, Nowych Demokratów, Koło Posłów Niezależnych, Górnośląską Partię Regionalną, Mniejszość Niemiecką i posłów niezrzeszonych. Po kilku miesiącach rząd odzyskał większość w Sejmie. W lipcu 2031 roku wyprzedziła Donalda Tuska jako najdłużej urzędujący premier po 1989 roku. Po wyborach do Senatu w listopadzie tego samego roku zwróciła się do izby wyższej z wnioskiem o wotum zaufania, które uzyskała stosunkiem głosów 114 za, 49 przeciw, 18 wstrzymujących się. Równocześnie zwróciła się o wotum zaufania do Sejmu, które uzyskała stosunkiem głosów 158 za, 142 przeciw.

W czerwcu 2032 roku, w związku z czynnym udziałem w rozwiązaniu kryzysu na Białorusi, oraz za całokształt działalności politycznej, królowa Monika odznaczyła ją Orderem Orła Białego. W tym samym miesiącu została nominowana na nową sekretarz generalną NATO (od października 2032). W lipcu tegoż roku zrezygnowała z funkcji przewodniczącej Postępowych Demokratów i zapowiedziała dymisję rządu po zakończeniu wyborów nowego szefa partii. W sierpniu złożyła dymisję na ręce królowej Moniki, funkcję pełniła do 23 sierpnia 2032.

14 września 2032 roku królowa Monika nadała jej dziedziczny tytuł hrabiny na Balicach. 30 września tego samego roku złożyła mandat poselski. 1 października objęła stanowisko sekretarz generalnej NATO, jako pierwsza kobieta w historii Sojuszu. Na szczycie NATO w Marsylii we wrześniu 2036 roku jednogłośnie wybrana na drugą kadencję.

Życie prywatne
Wywodzi się z rodu książęcego Radziwiłłów. Ma młodszą siostrę, Marię księżniczkę Radziwiłłównę (ur. 1982), również zaangażowaną w działalność polityczną.

W latach 1996-2001 mieszkała w Danii, gdzie poznała swojego przyszłego męża. Christian Johansen, którego poślubiła w 1996, zginął w wypadku samochodowym pod Kopenhagą w 2003 roku. Z tego związku Anna ma dwie córki: księżniczkę Helenę Serafin (ur. 1996) - obecnie prezydent Warszawy - i Mette-Marit Johansen (ur. 1999, zm. 2019), obie urodzone na terenie Królestwa Danii. Z drugim mężem, księciem Marcinem Schmidtem (marszałkiem Senatu w latach 2025-2034, wiceprzewodniczącym Parlamentu Europejskiego od 2034) jest związana od 2006 r. Ma z nim syna, księcia Jacka (ur. 2007), posła na Sejm. Obecnie dzieli czas między Pałacem Radziwiłłów w Balicach, oficjalną rezydencję rodziny, a Brukselą.

Ma czworo wnucząt - Różę (ur. 2021) i Krystiana Roberta (ur. 2028), będący dziećmi Heleny z pierwszego i drugiego małżeństwa oraz Eleonorę Marię (ur. 2027) i Annę Różę (ur. 2032), córki Jacka z małżeństwa z księżniczką Oliwią Liściowską-Schmidt.

W kwietniu 2020 roku wyznała że od 2019 roku choruje na raka jajnika. W grudniu 2020 roku wygrała walkę z chorobą.

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

książę Marcin Schmidt (ur. 1 grudnia 1972 roku w Warszawie) - polski ekonomista, polityk, samorządowiec, deputowany do Parlamentu Europejskiego XII kadencji i jego wiceprzewodniczący, senator IX kadencji III RP oraz I, II i III kadencji IV RP, Marszałek Senatu II i III kadencji IV RP.

Ukończył studia jednolite magisterskie z zakresu ekonomii na Uniwersytecie Warszawskim. Doktoryzował się również na tym kierunku.

W 2010 roku uzyskał z powodzeniem startował do rady dzielnicy Wilanów. W 2014 roku uzyskał mandat w Radzie Miasta Stołecznego Warszawy. W wyborach parlamentarnych w 2015 roku uzyskał mandat senatora IX kadencji w okręgu nr 44. Uzyskał 157 551 głosów (52,1% głosów oddanych w okręgu nr 44) i zdobył trzeci najwyższy wynik w skali kraju w wyborach do Senatu. W 2019 roku z powodzeniem ubiegał się o senatorską reelekcję - w I turze zdobył 35% głosów i wygrał w II, z wynikiem 51% i 140 663 głosów. Po wyborach został wybrany przewodniczącym Obywatelskiego Klubu Ludowego. W wyborach do Senatu w 2025 roku uzyskał senatorską reelekcję w drugiej turze, zdobywając 57% i 152 495 głosów. Utrzymał także stanowisko przewodniczącego OKL, z którego zrezygnował jednak 28 listopada, po wyborze na Marszałka izby wyższej parlamentu.

W okresie od września do grudnia 2029 roku pełnił funkcję interrexa, po abdykacji króla Michała II i przed wstąpieniem na tron królowej Moniki. W lutym 2030 roku został członkiem zarządu krajowego Postępowych Demokratów. Z powodzeniem ubiegał się o reelekcję w wyborach do Senatu w 2031 roku, w pierwszej turze uzyskując 61% głosów. Na pierwszym posiedzeniu Senatu III kadencji IV RP ponownie wybrany marszałkiem.

W czerwcu 2034 roku uzyskał mandat deputowanego do Parlamentu Europejskiego XII kadencji, startując z pierwszego miejsca listy krajowej Koalicji Obywatelskiej i uzyskując 1 142 625 głosów (drugi najwyższy wynik w Polsce). W związku z wyborem przestał pełnić funkcję marszałka Senatu i wygasł jego mandat senatorski. Na pierwszym posiedzeniu Parlamentu Europejskiego XII kadencji wybrany jednym z jego wiceprzewodniczących.

W styczniu 2035 roku został honorowym przewodniczącym Kongresu na rzecz Demokracji i Postępu.

W 2006 roku ożenił się z byłą premier RP Anną Radziwiłł-Schmidt, od 2032 roku sekretarz generalną NATO. Ma z nią syna - księcia Jacka (ur. 2007). Obecnie dzielą czas między Pałacem Radziwiłłów w Balicach, oficjalną rezydencją rodziny, a Brukselą.

księżniczka Maria Radziwiłłówna, herbu własnego (ur. 21 marca 1982 roku w Warszawie) - polska polityk, samorządowiec, dziennikarka, posłanka na Sejm VIII kadencji III RP oraz I, II, III, IV i V kadencji IV RP, deputowana do Parlamentu Europejskiego XII kadencji.

Sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (2019-2020) oraz jej szefowa (2028-2030), wicemarszałek Sejmu II, III i V kadencji IV RP (2020-2025; 2030-2034), pierwsza wiceprzewodnicząca Platformy Obywatelskiej (2020-2021), członkini zarządu Postępowych Demokratów (2021-2024 i 2027-2035), przewodnicząca tej partii (2024-2027).

Studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim. Przez wiele lat pisała do lokalnych warszawskich gazet.

Z powodzeniem startowała do Sejmiku Województwa Mazowieckiego w wyborach samorządowych w 2014 roku. Rok później, w wyborach parlamentarnych w 2015 roku startowała z list Platformy Obywatelskiej do Sejmu, z drugiego miejsca na liście w okręgu nr 17 - Radom, zdobywając 19 109 głosów i uzyskując mandat poselski. W Sejmie nowej kadencji dołączyła do Komisji Kultury i Środków Przekazu oraz Komisji Polityki Społecznej i Rodziny.

W 2019 roku z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję, startując w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 91 i zdobywając 19 298, co stanowiło 42,3% wszystkich głosów oddanych w tym okręgu. 22 listopada została powołana na sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, funkcję pełniła do czerwca 2020 roku. W przyspieszonych wyborach parlamentarnych w 2020 roku ponownie startowała w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 91, zdobywając 17 636 głosów (30,3% wszystkich głosów oddanych w okręgu). Została wybrana wicemarszałkiem Sejmu II kadencji IV RP. W wyborach w 2022 uzyskała reelekcję z wynikiem 15 872 głosów. Na pierwszym posiedzeniu Sejmu III kadencji IV RP ponownie wybrana wicemarszałkiem. Dołączyła do Komisji Administracji i Spraw Wewnętrznych oraz Komisja Edukacji, Nauki i Młodzieży.

W wyniku wewnętrznych wyborów w Platformie Obywatelskiej została wybrana na stanowisko pierwszej wiceprzewodniczącej partii. Od czerwca do sierpnia 2021 roku pełniła obowiązki przewodniczącego PO, w związku z rezygnacją Radosława Sikorskiego i wyborami nowego lidera. 15 października 2021 roku na kongresie założycielskim została członkinią zarządu Postępowych Demokratów.

W połowie listopada 2023 roku została zaatakowana w swoim biurze poselskim w Radomiu. Sprawca, 45-letni Robert N. pchnął ją nożem kuchennym w brzuch, a także zranił jej dłonie. Policja ujawniła, że atak był wcześniej zaplanowany a także że sprawca ze współpracownikami planował zamachy na innych ważnych polityków. Posłanka po dwóch tygodniach od ataku wróciła do pracy w Sejmie.

Po wyborach do Parlamentu Europejskiego 9 czerwca 2024 roku, na kongresie partii, została wybrana na przewodniczącą Postępowych Demokratów, w miejsce ustępującej Anny Radziwiłł-Schmidt. W styczniu 2025 roku zrezygnowała z funkcji wicemarszałka Sejmu RP. W wyborach do Sejmu w 2026 roku po raz piąty uzyskała poselską reelekcję w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 173, z wynikiem 25 111 (46,8%). Była również liderką listy krajowej Postępowych Demokratów, na której zdobyła 1 395 760 głosów (drugi wynik w kraju). W maju 2027 roku, w związku z "aferą kanapkową" wraz z zarządem krajowym podała się do dymisji ze stanowiska przewodniczącej PD. W czerwcu tego samego roku zasiadła w zarządzie krajowym partii.

11 stycznia 2028 roku została powołana na stanowisko szefowej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów w trzecim rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt. W marcu 2030 roku uzyskała poselską reelekcję w JOWie nr 173, uzyskując 45,8% głosów. Na pierwszym posiedzeniu Sejmu V kadencji wybrana na wicemarszałka. Nie ubiegała się o poselską reelekcję w wyborach do Sejmu w marcu 2034 roku.

W czerwcu 2034 roku wystartowała z 10 miejsca na liście krajowej Koalicji Obywatelskiej w wyborach do Parlamentu Europejskiego, uzyskując mandat.

Wywodzi się z rodu książęcego Radziwiłłów. Jest siostrą byłej premier RP i sekretarz generalnej NATO Anny księżnej Radziwiłł-Schmidt (ur. 1970). Od 2007 roku pozostaje w nieformalnym związku z dr hab. Piotrem Stelmachem (ur. 1970), wykładowcą na Uniwersytecie Warszawskim. W styczniu 2026 roku ogłosiła, że spodziewa się dziecka. 8 sierpnia urodziła córkę, Amelię, która nosi nazwiska obu rodziców.

księżniczka Helena Leszczyńska, de domo Johansen, primo voto Serafin (ur. 24 kwietnia 1996 w Kopenhadze) - polska polityk, samorządowiec, posłanka na Sejm IV, V i VI kadencji IV RP.

Prezydent Miasta Stołecznego Warszawy (od 2035), Minister Budownictwa i Mieszkalnictwa (2034-2035), wiceprzewodnicząca Kongresu na rzecz Demokracji i Postępu (od 2035), sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji (2030-2034), sekretarz stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (2028-2030), radna Miasta Stołecznego Warszawy (2018-2022), burmistrz Wilanowa (2022-2026).

Edukowała się w Danii. Od urodzenia mieszkała w tym kraju, jednak każde wakacje spędzała w Warszawie. O naukę języka polskiego dbały jej matka i babcia. Oprócz polskiego biegle włada również językami duńskim i angielskim. Podjęła studia na Uniwersytecie Kopenhaskim, na których zdobyła stopień magistra psychologii. W 2013 roku na stałe przeprowadziła się do Polski. Ukończyła studia podyplomowe na Kolegium Europejskim w Warszawie.

W 2018 roku kandydowała z pierwszego miejsca w okręgu nr 8 na liście Koalicyjnego Komitetu Wyborczego Platforma Obywatelska+Porozumienie Centroprawicy do Rady Miasta Stołecznego Warszawy, uzyskując mandat. W 2022 roku uzyskała reelekcję z list Postępowych Demokratów. Zrezygnowała z miejsca w radzie po wyborze na burmistrza dzielnicy Wilanów. Wystartowała w wyborach uzupełniających w 28 września 2024 roku w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 114, po opróżnieniu mandatu przez jej matkę. Zajęła trzecie miejsce, zdobywając 18,9% głosów. W wyborach do Sejmu w 2026 roku ponownie wystartowała w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 199. Tym razem uzyskała mandat, uzyskując 45 353 głosy (38,5%).

11 stycznia 2028 roku została powołana na stanowisko sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów, pełnomocnika rządu ds. młodzieży, w trzecim rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt. W marcu 2030 roku z powodzeniem ubiegała się o reelekcję w JOWie nr 199, zdobywając 49,9% głosów. Objęła stanowiska sekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji oraz wiceprzewodniczącej klubu poselskiego Koalicji Obywatelskiej. Utrzymała stanowisko sekretarza stanu w MSWiA w rządzie Marty Fornero-Piotrowskiej.

W wyborach do Sejmu w marcu 2034 roku uzyskała poselską reelekcję w okręgu na 199, zdobywając 57,8% głosów. 17 kwietnia tego samego roku powołana na urząd ministra budownictwa i mieszkalnictwa w trzecim rządzie Marty Fornero-Piotrowskiej. W styczniu 2035 roku objęła stanowisko wiceprzewodniczącej Kongresu na rzecz Demokracji i Postępu.

25 sierpnia 2035 roku zrezygnowała ze stanowiska ministra w związku ze startem na prezydenta Warszawy w wyborach samorządowych tego samego roku. W pierwszej turze zajęła trzecie miejsce, uzyskując 32% głosów. W drugiej turze pokonała urzędującą prezydent Joannę Maćkowiak-Panderę, uzyskując 51% głosów. W związku z wyborem na stanowisko prezydenta złożyła mandat poselski.

Posiada obywatelstwo polskie i duńskie. Urodziła się w Kopenhadze. Jest córką byłej premier RP i sekretarz generalnej NATO Anny Radziwiłł-Schmidt i Christiana Johansena. Miała siostrę, Mette-Marit Johansen (ur. 1999, zm. 2019) oraz przyrodniego brata, Jacka (ur. 2007). 19 maja 2019 roku wyszła za mąż za Filipa Serafina (para była zaręczona od 2017 roku). W maju tego samego roku zmieniła imię z Helle na Helena. W kwietniu 2021 roku urodziła córkę, Różę. Rozwiodła się w marcu 2026 roku. W kwietniu tego samego roku rozpoczęła związek z byłym ministrem kultury, Tomaszem Leszczyńskim, a w listopadzie zaręczyła się. Wyszła za niego za mąż w kwietniu 2027 roku. W kwietniu 2028 roku urodziła syna, Krystiana Roberta.

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

Marta hrabina Fornero-Piotrowska (ur. 16 marca 1977 roku w Warszawie) - polska prawniczka, prokurator, polityk, senator IX kadencji III RP oraz I, II i III kadencji IV RP, posłanka na Sejm VI kadencji IV RP.

Prezes Rady Ministrów (2020; od 2032), minister sprawiedliwości (2015-2020; 2020-2022), wicemarszałek Senatu I kadencji IV RP (2022-2025), marszałek województwa pomorskiego (2026-2032); przewodnicząca Kongresu na rzecz Demokracji i Postępu (2032036), przewodnicząca Postępowych Demokratów (2032-2035), członkini zarządu tej partii (2021-24), wiceprzewodnicząca (2024-30; 2030), I wiceprzewodnicząca (2030-32), pełniąca obowiązki I wiceprzewodniczącej (w 2027) i przewodniczącej tej partii (w 2027; w 2032).

W 2032 roku odnotowana na 45 miejscu w rankingu najbardziej wpływowych kobiet świata Forbes. W 2033 roku zajęła 44 miejsce.

Wykształcenie
Absolwentka LO nr XIV im. Stanisława Staszica w Warszawie. W 2004 roku ukończyła studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego uzyskując tytuł doktora, odbyła aplikację prokuratorską w Prokuraturze Rejonowej w Siedlcach. Po odbyciu aplikacji w 2005 pracowała w Prokuraturze Okręgowej w Warszawie na stanowiskach: asesora i (od 2006) prokuratora. Kierowała Wydziałem Śledczym, a także Wydziałem ds. Zwalczania Przestępczości Zorganizowanej.

Kariera polityczna
W latach 2011-2012 pracowała jako urzędniczka w ministerstwie sprawiedliwości, w latach 2012-2013 w ministerstwie administracji i cyfryzacji, a od 2013 roku w ministerstwie spraw wewnętrznych. W czerwcu 2015 roku została powołana na ministra sprawiedliwości w rządzie Ewy Kopacz. 24 listopada tego samego roku została powołana na tą samą funkcję w rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt. 19 listopada 2019 roku ponownie powołana na ten urząd w II rządzie Radziwiłł-Schmidt. Pełniła go do 16 kwietnia 2020 roku. Tego samego dnia król Michał II desygnował ją na stanowisko Prezesa Rady Ministrów. Funkcję pełniła do 24 czerwca tego samego roku. 6 lipca powołana na ministra sprawiedliwości w rządzie Joszuy Barycza. 22 listopada ponownie mianowana na ten urząd w rządzie Adrianny Wisłockiej. 25 stycznia 2022 roku odwołana z funkcji. 15 października 2021 roku na kongresie założycielskim weszła w skład zarządu Postępowych Demokratów, w 2024 roku została wiceprzewodniczącą partii.

W wyborach parlamentarnych w 2015 roku uzyskała mandat senatorski w okręgu wyborczym nr 66. W wyborach parlamentarnych w 2019 roku uzyskała senatorską reelekcję, zdobywając 78 490 głosów (51%) w okręgu wyborczym nr 29. W sierpniu 2022, po rezygnacji Jadwigi Rotnickiej, wybrana na wicemarszałka Senatu I kadencji IV RP. W wyborach do Senatu w październiku 2025 roku uzyskała senatorską reelekcję, zdobywając w drugiej turze 60% i 110 570 głosów.

W wyborach samorządowych w 2026 roku została kandydatką Demokratycznego Porozumienia Samorządowego na marszałka województwa pomorskiego. W pierwszej turze zdobyła 39 procent poparcia. W drugiej turze pokonała kandydata Zjednoczonej Lewicy, Jerzego Śniega, zdobywając 67 procent głosów. W kwietniu 2027 roku, po zawieszeniu Gniewomira Maj-Ołyńskiego w prawach członka partii przejęła obowiązki I wiceprzewodniczącej PD. W maju tego samego roku, po dymisji Marii Radziwiłł, została tymczasową przewodniczącą partii. Funkcję pełniła do czerwca.

W styczniu 2030 roku zrezygnowała z funkcji wiceprzewodniczącej Postępowych Demokratów w celu umożliwienia Annie Radziwiłł-Schmidt wejścia do zarządu. W lutym powróciła do pełnienia funkcji. W wyborach samorządowych w październiku 2030 roku uzyskała reelekcję na stanowisku marszałka województwa pomorskiego, w pierwszej turze uzyskując 61 procent głosów. Miesiąc później, po rezygnacji Aleksandry Olszańskiej, powołana na I wiceprzewodniczącą PD. W wyborach do Senatu w 2031 roku z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, w pierwszej turze uzyskując 69% głosów, najwięcej spośród wszystkich kandydatów w pierwszej turze we wszystkich okręgach.

W lipcu 2032 roku przejęła obowiązki przewodniczącej Postępowych Demokratów po rezygnacji Anny Radziwiłł-Schmidt. Równocześnie ogłosiła swoją kandydaturę w wyborach nowego przewodniczącego. W sierpniu wybrana na przewodniczącą, pokonując w partyjnych wyborach Rafała Trzaskowskiego, uzyskując 59,3% głosów członków partii. W sierpniu 2032 roku królowa Monika desygnowała ją na Prezesa Rady Ministrów, funkcję objęła 23 sierpnia tegoż roku. Tego samego dnia złożyła dymisję ze stanowiska marszałka województwa pomorskiego. Sejm udzielił jej wotum zaufania stosunkiem głosów za 163, przeciw 122, wstrzymujących się 4, w Senacie wniosek o wotum zaufania poparło 103 senatorów a 34 było przeciw.

W wyborach do Sejmu w marcu 2034 roku stanęła na czele listy krajowej Koalicji Obywatelskiej. Uzyskała najwyższy indywidualny wynik w kraju, zdobywając 3 074 452 głosy (19,8%). Startowała również w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 157, zdobywając 70,2% głosów. 17 kwietnia tego samego roku ponownie powołana na stanowisko prezesa Rady Ministrów. Sejm ponownie udzielił jej wotum zaufanie stosunkiem głosów 200 za, 78 przeciw, przy 6 wstrzymujących się. Uzyskała również wotum zaufania od Senatu - 131 senatorów głosowało za, 25 przeciw, 8 wstrzymało się od głosu.

W styczniu 2035 jednogłośnie wybrana na przewodniczącą Kongresu na rzecz Demokracji i Postępu. W październiku 2036 roku zapowiedziała rezygnację z kierowania partią, a także dymisję ze stanowiska premiera w związku, jak sama przyznała, z wypaleniem. W listopadzie tego samego roku na stanowisku szefowej KNDP zastąpiła ją marszałek Sejmu Oliwia Popowska.

Życie prywatne
Biegle włada językami włoskim, angielskim i niemieckim. Prywatnie od 2009 roku jest żoną Mariusza Piotrowskiego, mają córkę - Maję (ur. 2011). Jest córką Polki i Włocha. 6 lipca 2020 roku król Michał II nadał jej dziedziczny tytuł hrabiny.

Maria Leniwa (ur. 29 marca 1988 roku w Podkowie Leśnej) - polska polityk, posłanka na Sejm VIII kadencji III RP oraz I, II, III, V i VI kadencji IV RP, deputowana do Parlamentu Europejskiego X kadencji.

Sekretarz stanu w Ministerstwie Sportu i Turystyki (2016-2018), minister w tym samym resorcie (2018-2019), minister spraw zagranicznych (2019-2020), minister edukacji i nauki (2032-2034); sekretarz generalna Platformy Obywatelskiej (2020-2021), członkini zarządu Postępowych Demokratów (2021-2035).

Absolwentka Instytutu Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego oraz Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego. Doktor nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce. W latach 2012-2014 pracowała w Stałym Przedstawicielstwie RP przy Unii Europejskiej.

Od 2007 działa w Stowarzyszeniu Młodzi Demokraci, a od 2009 w Platformie Obywatelskiej. W 2011 bez powodzenia startowała w wyborach parlamentarnych, a w 2014 do Parlamentu Europejskiego. W 2014 wybrana radną Sejmiku Wojewódzkiego, w 2015 obejmuje mandat poselski. W wyborach w tym samym roku zdobyła mandat, startując z 3 miejsca w okręgu wyborczym nr 25 - Gdańsk. Po wyborach objęła stanowisko sekretarza stanu w Ministerstwie Sportu i Turystyki.

30 listopada 2018 roku została powołana na urząd Ministra Sportu i Turystyki. Była szefową sztabu wyborczego KKW Platforma Obywatelska+Porozumienie Centroprawicy przed wyborami parlamentarnymi w 2019 roku. W tych wyborach uzyskała mandat poselski w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 144, zdobywając 24 393 głosów (34,8% wszystkich głosów oddanych w okręgu). 19 listopada 2019 roku powołana na Ministra Spraw Zagranicznych w drugim rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt. 30 kwietnia 2020 roku powołana na ten sam urząd w rządzie Marty Fornero-Piotrowskiej. Funkcję pełniła do czerwca 2020 roku. W przyspieszonych wyborach parlamentarnych w 2020 roku ponownie wywalczyła mandat poselski w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 144, uzyskując 28 468 (31,8% wszystkich głosów oddanych w okręgu). W wyborach w 2022 uzyskała reelekcję z wynikiem 27 549 (29,7%). Dołączyła do Komisji do Spraw Unii Europejskiej oraz Komisji Spraw Zagranicznych.

W wyniku wewnątrzpartyjnych wyborów w Platformie Obywatelskiej w 2020 wybrana na sekretarza generalnego partii. 15 października 2021 roku na kongresie założycielskim została członkinią zarządu Postępowych Demokratów.

Wystartowała w wyborach do Parlamentu Europejskiego 9 czerwca 2024 roku, z trzeciego miejsca na liście Solidarnych Demokratów w okręgu nr 1, uzyskując mandat. W styczniu 2027 roku stanęła na czele polskiej delegacji Europejskiej Partii Ludowej. W wyborach europejskich w 2029 roku nie uzyskała reelekcji w Parlamencie Europejskim. W marcu 2030 z powodzeniem ubiegała się o mandat poselski w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 160, uzyskując 45,4% głosów.

23 sierpnia 2032 roku powołana na urząd ministra edukacji i nauki w drugim rządzie Marty Fornero-Piotrowskiej. W wyborach do Sejmu w marcu 2034 roku z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję, uzyskując w okręgu wyborczym nr 160, zdobywając 50,4% głosów. Funkcję ministra edukacji i nauki przestała pełnić 17 kwietnia 2034 roku.

Włada językami angielskim, francuskim i włoskim.

baronessa Alicja Mikołajczyk (ur. 16 sierpnia 1968 roku w Nowym Dworze Gdańskim) - polska polityk, samorządowiec, posłanka na Sejm I, II, III i IV kadencji IV RP, deputowana do Parlamentu Europejskiego XI i XII kadencji.

Wiceprzewodnicząca Komisji Europejskiej ds. wartości i przejrzystości (od 2034), minister spraw zagranicznych w I rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt (w latach 2016-2019), minister obrony narodowej w III rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt (2028-2029); przewodnicząca klubu poselskiego Porozumienie dla Polski (2020-2021), a także klubu poselskiego Postępowi Demokraci (2021-2026); członkini zarządu (2024-2027), a następnie pierwsza wiceprzewodnicząca tej partii (2027-2030); wiceprzewodnicząca Europejskiej Partii Ludowej (od 2026).

Jest absolwentką Zespołu Szkół Ponadgimnazjalnych nr 1 w Nowym Dworze Gdańskim. Ukończyła stosunki międzynarodowe na Uniwersytecie Gdańskim, posiada stopień doktora habilitowanego.

W 1998 roku uzyskała mandat radnej Sejmiku Województwa Pomorskiego z list AWS. W 2002 roku skutecznie ubiegała się o ponowny wybór, tym razem z list Platformy Obywatelskiej. W tym samym roku została powołana na wiceburmistrza Nowego Dworu Gdańskiego, w związku z czym zrzekła się mandatu w sejmiku. W 2006 roku została wybrana na burmistrza. Funkcję pełniła do 2010 roku, mimo dużej popularności nie ubiegała się o reelekcję.

W 2011 roku rozpoczęła pracę w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, do 2014 roku pełniła funkcję szefowej Departamentu Narodów Zjednoczonych i Praw Człowieka. W wyborach parlamentarnych w 2015 roku bez powodzenia ubiegała się o mandat senatora w okręgu nr 67. Bezpośrednio po wyborach została powołana na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. 9 sierpnia 2016 roku, po dymisji Majidy Karwan, objęła stanowisko Ministra Spraw Zagranicznych. W listopadzie 2019 roku zakończyła urzędowanie na stanowisku.

W wyborach parlamentarnych w 2019 ubiegała się o reelekcję w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 143, nieznacznie przegrywając z przewodniczącą SLD Janiną Dobrzyńską i wchodząc do Sejmu z listy krajowej KKW PO+PC. W przyspieszonych wyborach parlamentarnych w 2020 roku przegrała walkę o mandat w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 148, wchodząc do Sejmu z listy krajowej KKW Porozumienie dla Polski. Po wyborach została przewodniczącą klubu poselskiego Porozumienie dla Polski. W październiku 2021 roku została przewodniczącą klubu poselskiego Postępowych Demokratów. W wyborach w 2022 roku startowała w JOW nr 142, uzyskując mandat poselski z wynikiem 24 755 (31,2%), pozostała również na stanowisku przewodniczącej klubu. Dołączyła do Komisji do Spraw Unii Europejskiej, Komisji ds. Zagranicznych oraz Łączności z Polakami za Granicą. W 2024 roku weszła w skład zarządu Postępowych Demokratów.

W wyborach do Sejmu w 2026 roku po raz czwarty uzyskała mandat poselski, w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 151, zdobywając 25 789 głosów (36,7%). Na pierwszym posiedzeniu klubu poselskiego Postępowych Demokratów nie ubiegała się o reelekcję na stanowisku przewodniczącej. W czerwcu 2026 roku podczas kongresu Europejskiej Partii Ludowej w Brukseli wybrana na wiceprzewodniczącą.

W maju 2027 roku, po dymisji Marii Radziwiłł ze stanowiska przewodniczącej Postępowych Demokratów ogłosiła swoją kandydaturę na jej następczynię. Wybory odbył się w czerwcu, Mikołajczyk zdobyła 49,3% głosów, przegrywając z Aleksandrą Olszańską. Następnie objęła stanowisko pierwszej wiceprzewodniczącej partii. 11 stycznia 2028 roku została powołana na stanowisko ministra obrony narodowej w trzecim rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt. 15 lutego 2029 roku odwołana ze stanowiska. W wyborach europejskich w 2029 roku uzyskała mandat deputowanej do Parlamentu Europejskiego. W styczniu 2030 roku ustąpiła ze stanowiska I wiceprzewodniczącej PD.

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w czerwcu 2034 roku z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, startując z 6 miejsca na liście krajowej Koalicji Obywatelskiej. Uzyskała mandat, zdobywając 205 917 głosów. Po wyborach została nominowana przez polski rząd jako przedstawicielka tego kraju w Komisji Europejskiej. W październiku tego samego roku w Komisji Sanny Marin objęła stanowisko wiceprzewodniczącej KE ds. wartości i przejrzystości.

W 1990 roku wyszła za mąż za Damiana Bojarczyka (ur. 1965), pozostając przy nazwisku panieńskim. Para ma czwórkę dzieci - Michała (ur. 1990), Pawła (ur. 1992), Anitę (ur. 2000), posłankę na Sejm IV kadencji IV RP, i Barbarę (ur. 2008). 3 maja 2027 roku królowa-regentka Maria nadała jej dziedziczny tytuł baronowski.

Adrianna Wisłocka herbu Sas (ur. 8 listopada 1990 r. w Toruniu) - księżna głogowska, członkini Polskiej Rodziny Królewskiej jako żona księcia Maurycego, brata króla Jerzego, senator II i III kadencji IV RP.

W przeszłości polityk, samorządowiec, projektantka gier, posłanka na Sejm I, II, III i IV kadencji IV RP. Przewodnicząca Porozumienia Centroprawicy (2020-2021), wiceprzewodnicząca Postępowych Demokratów (2021-2022; 2027-2030), członkini zarządu tej partii (2022-2027), wicepremier i minister inwestycji strategicznych (2020), Prezes Rady Ministrów (2020-2022).

Pochodzi ze szlacheckiego rodu wywodzącego się z Kulczyc na Rusi Czerwonej. W wieku 24 lat ukończyła studia informatyczne na Politechnice Gdańskiej z wysokim wynikiem, uzyskując tytuł magistra inżyniera informatyki i rozpoczęła pracę w gdańskim studiu gier jako asystentka projektanta gier. W 2016 roku awansowała na stanowisko projektanta gier. Była odpowiedzialna za stworzenie szeregu gier, które zostały pozytywnie ocenione przez recenzentów (z czego 3 gry zdobył popularność poza granicami kraju).

W 2016 roku rozpoczęła działalność polityczną. Wstąpiła i działała w Stowarzyszeniu KoLiber. Była koordynatorką różnych akcji, głównie o tematyce ekonomicznej. Dzięki swojej aktywności została zauważona przez jednego z prominentnych działaczy gdańskiego oddziału Porozumienia Centroprawicy, który zaproponował jej wstąpienie do partii, co uczyniła w 2018 roku. W wyborach samorządowych w tym samym z powodzeniem ubiegała się o mandat radnej Sejmiku Pomorskiego z listy PO+PC. Wkrótce została jednogłośnie wybrana na jego wiceprzewodniczącą.

W 2019 roku uzyskała mandat poselski w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 153, zdobywając 29 478 głosów (co stanowiło 38,6% wszystkich głosów oddanych w okręgu). W przyspieszonych wyborach parlamentarnych w czerwcu 2020 uzyskała poselską reelekcję w tym samym okręgu, zdobywając 29 788 głosów (30,6%). Po wyborach została przewodniczącą Porozumienia Centroprawicy. 6 lipca 2020 roku została powołana przez króla Michała II na urzędy Wiceprezesa Rady Ministrów i Ministra Inwestycji Strategicznych. 8 listopada 2020 roku król Michał II desygnował ją na Prezesa Rady Ministrów. 15 października 2021 roku na kongresie założycielskim została wybrana wiceprzewodniczącą Postępowych Demokratów, funkcję pełniła do stycznia 2022 roku. 16 stycznia 2022 roku podała się do dymisji z funkcji Prezesa Rady Ministrów, pełniła ją do 25 stycznia.

W przyspieszonych wyborach do Sejmu w 2022 roku uzyskała poselską reelekcję w tym samym okręgu, zdobywając 31 773 głosów (31,2%). Cztery lata później po raz kolejny uzyskała reelekcję z wynikiem 44 990 głosów (53,1%). W czerwcu 2027 roku została wiceprzewodniczącą Postępowych Demokratów. Funkcję pełniła do lutego 2030 roku. Na początku tego samego roku zapowiedziała odejście z polityki po zakończeniu IV kadencji Sejmu RP.

3 maja 2030 królowa Monika nadała jej dziedziczny tytuł księżnej głogowskiej. W związku z tym zasiadła w Senacie RP, dołączając do Senatorskiego Klubu Dworskiego.

W grudniu 2025 roku zaręczyła się z księciem Maurycym Saskim, z którym spotykała się od 2021 roku. Wyszła za mąż latem 2026 roku. W czerwcu 2028 roku urodziła córkę, Gizelę Monikę.

Barbara Liściowska-Zachara (ur. 31 marca 1977 roku w Nowym Sączu) - polska polityk, samorządowiec, prezydent Nowego Sącza (2018-2029), deputowana do Parlamentu Europejskiego XI i XII kadencji, wiceprzewodnicząca Kongresu na rzecz Demokracji i Postępu (od 2035), wiceprzewodnicząca Postępowych Demokratów (2030-2035).

Urodziła się jako córka Antoniego Liściowskiego i Marii z Baranowskich. Jest absolwentką II Liceum Ogólnokształcącego w Nowym Sączu. W 2002 roku uzyskała dyplom lekarza na Śląskiej Akademii Medycznej w Katowicach. W 2007 roku ukończyła specjalizację z okulistyki, pracując w Szpitalu Klinicznym nr 5 w Katowicach. Jednocześnie w 2005 roku rozpoczęła prywatną praktykę lekarską pracując w przychodni założonej przez matkę. W 2010 roku została jej dyrektorem. Od 2008 roku pracuje także na Oddziale Okulistycznym Specjalistycznego Szpitala im. H. Klimontowicza w Gorlicach jako lekarz specjalista starszy asystent.

W 2018 roku przystąpiła do Porozumienia Centroprawicy, a w 2021 roku po przyłączeniu tej partii do Postępowych Demokratów, została ich członkinią. W wyborach samorządowych w 2018 roku w pierwszej turze wygrała wybory na prezydenta Nowego Sącza, uzyskując 51% poparcia i pokonując m.in. urzędującego prezydenta Ryszarda Nowaka. W 2022 i 2026 roku uzyskała reelekcję w pierwszej turze, zdobywając odpowiednio 72% i 63%.

W wyborach europejskich w 2029 roku wystartowała z pierwszego miejsca na liście Koalicji Obywatelskiej w okręgu nr 10, uzyskując mandat deputowanej do Parlamentu Europejskiego z wynikiem 99 741 głosów (15,2% głosów oddanych w okręgu). W lutym 2030 roku została wiceprzewodniczącą Postępowych Demokratów. W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2034 roku z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, startując z 2 miejsca na liście krajowej Koalicji Obywatelskiej. Uzyskała 450 738 głosów, co było ósmym najwyższym wynikiem w skali kraju. Po wyborach została wiceprzewodniczącą Komisji Rozwoju Regionalnego (REGI).

W styczniu 2035 roku objęła stanowisko wiceprzewodniczącej Kongresu na rzecz Demokracji i Postępu.

W 2000 roku wyszła za mąż za przedsiębiorcę Piotra Zacharę. Mają córkę Zofię (ur. 2003) i syna Jakuba (ur. 2007). Jest siostrą byłego prezydenta i regenta, a obecnie marszałka Senatu - Mikołaja Liściowskiego. Jej pasją jest muzyka. Gra głównie na fortepianie. Jest absolwentką Państwowej Szkoły Muzycznej I stopnia w Nowym Sączu.

Jan Maria Liściowski herbu Hipocentaur (ur. 1 lutego 1957 roku w Grodzicznie) – polski polityk, samorządowiec, rolnik, wójt Grodziczna (2002-2010), poseł na sejm IV RP I, II, III i IV kadencji IV RP, wiceminister rolnictwa i środowiska (2021-2022), kasztelan chałupkowski, senator II i III kadencji IV RP. Głowa rodziny Liściowskich.

Jest synem Wacława (1927-2004) i Anieli z Szalwatkowskich (ur. 1937). Ma dwóch młodszych braci: Wacława juniora i Teodora oraz siostrę Krystynę. Jest dalekim kuzynem byłego prezydenta RP Mikołaja Liściowskiego. Ma wykształcenie średnie. Po zdaniu matury w 1976 roku zajął się prowadzeniem rodzinnego gospodarstwa rolnego, które czym odciążył starzejącego się ojca. W 1981 roku przystąpił do NSZZ RI „Solidarność”. W 1980 roku poślubił Grażynę Malinowską (ur. 1960). Mają razem 11 synów (Józef, Jan, Sebastian, Mikołaj, Marcin, Rafał, Mateusz, Marek, Krzysztof, Piotr, Ryszard) i 10 córek (Helena, Barbara, Marta, Alicja, Emilia, Justyna, Aleksandra, Anna, Monika i Patrycja). W 1990 roku uzyskał mandat radnego gminy Grodziczno. W 1994 i 1998 roku z powodzeniem ubiegał się o reelekcję. W 1998 roku został wybrany przez radę gminy na wicewójta, a cztery lata później w wyborach bezpośrednich po raz pierwszy na wójta gminy Grodziczno. W 2006 roku uzyskał reelekcję już w pierwszej turze głosowania. W 2010 roku nie ubiegał się po raz kolejny o ten urząd, został natomiast wybrany do Rady Powiatu Nowomiejskiego. W 2014 roku uzyskał reelekcję na tym stanowisku, a także w nowym zarządzie objął stanowisko starosty.

W 2018 roku przystąpił do nowopowstałego Porozumienia Centroprawicy. Wkrótce objął też przewodnictwo w strukturach tej partii na Warmii i Mazurach. W tym samym roku z powodzeniem ubiegał się o mandat radnego wojewódzkiego z ramienia koalicji PO-PC. Po wyborach wszedł w skład zarządu województwa. W 2019 roku z powodzeniem ubiegał się o mandat posła na Sejm w okręgu działdowskim (JOW nr 195) uzyskując 18 140 głosów (35,7%). W przyspieszonych wyborach parlamentarnych w czerwcu 2020 roku z powodzeniem ubiegał się o poselską reelekcję, uzyskując 15 258 (23,7%). W 2021 roku został sekretarzem stanu w Ministerstwie Rolnictwa i Środowiska. Funkcję pełnił do końca kadencji. W tym samym roku, po dołączeniu PC do Postępowych Demokratów przystąpił do tej partii.

W 2022 roku uzyskał poselską reelekcję, zdobywając 20 565 głosów (30,9%). Cztery lata później ponownie wywalczył mandat, z wynikiem 39 270 głosów (65,1%). W 2030 roku nie ubiegał się o reelekcję. 31 marca tego roku królowa Monika nadała mu kasztelanię chałupkowską, w związku z czym zasiadł z urzędu w Senacie II i III kadencji IV RP.

[Anna Bejca]

Anna Maja Bejca, de domo Szmit (ur. 21 lipca 1986 roku w Pasłęku) - polska menadżer, polityk, posłanka na Sejm VIII kadencji III RP oraz I, II, III, IV i V kadencji IV RP, przewodnicząca klubu parlamentarnego Polskiego Stronnictwa Ludowego (w 2019), Marszałek Sejmu I kadencji IV RP (2019-2020), wiceminister oświaty i kultury (2028-2030), minister kultury i dziedzictwa narodowego (od 2030).

Ukończyła studia na Wydziale Nauk Ekonomicznych Uniwersytetu Warmińsko-Mazurskiego w Olsztynie oraz studia podyplomowe studia menedżerskie na tej samej uczelni. Posiada także certyfikat specjalizacyjny z zakresu public relations. Prowadziła własną działalność gospodarczą, małą restaurację w rodzinnym mieście, którą sprzedała w 2007 roku. W latach 2008-2011 pracowała w urzędzie marszałkowskim w Olsztynie w Departamencie Polityki Regionalnej. W 2011 roku przeszła do Departamentu Koordynacji Promocji, w którym pracowała do 2018.

W wyborach samorządowych w 2014 roku bezskutecznie ubiegała się o mandat radnej sejmiku warmińsko-mazurskiego. W wyborach parlamentarnych w 2015 roku wystartowała z piątego miejsca na liście Polskiego Stronnictwa Ludowego w okręgu nr 34, nie uzyskując mandatu. Objęła go w październiku 2018 roku, po rezygnacji Anny Karwickiej. Po wyborach do Parlamentu Europejskiego w maju 2019 roku zastąpiła Eugeniusza Grzeszczaka na stanowisku przewodniczącego klubu poselskiego Polskiego Stronnictwa Ludowego. Funkcję pełniła do października tego samego roku.

W wyborach parlamentarnych, które odbyły się 20 października 2019 roku, była szefową sztabu wyborczego Polskiego Stronnictwa Ludowego. Uzyskała poselską reelekcję, startując w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 198 - Szczytno, zdobywając 22 882 głosy, co stanowiło 37,9% wszystkich głosów oddanych w okręgu. Znalazła się również na trzecim miejscu listy krajowej Polskiego Stronnictwa Ludowego, uzyskując wynik 118 039 głosów. Na pierwszym posiedzeniu Sejmu I kadencji IV RP większością 210 posłów została wybrana na Marszałka. W styczniu 2020 roku złożyła rezygnację.

W przyspieszonych wyborach parlamentarnych w czerwcu 2020 roku startując z list KKW Porozumienie dla Polski ponownie uzyskała mandat poselski w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 198, uzyskując 27 705 głosów (35,9% wszystkich głosów oddanych w okręgu). W październiku 2021 roku przystąpiła do nowo powstałych Postępowych Demokratów. W wyborach do Sejmu w 2022 i 2026 roku uzyskiwała poselską reelekcję w tym samym JOWie, zdobywając kolejno 32 454 głosów (40,9%) i 31 492 głosów (45,1%). 11 stycznia 2028 roku została powołana na wiceministra oświaty i kultury ds. zwiększania czytelnictwa. Funkcję pełniła do 29 kwietnia 2030 roku.

W wyborach do Sejmu w 2030 roku uzyskała reelekcję w JOWie nr 182, zdobywając 59,9% głosów. 29 kwietnia tego samego roku objęła funkcję ministra kultury i dziedzictwa narodowego w IV rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt. W sierpniu 2032 roku zrezygnowała z członkostwa w Polskim Stronnictwie Ludowym, pozostając tym samym w klubie poselskim Koalicji Obywatelskiej. 23 sierpnia 2032 roku powołana na funkcję ministra kultury i dziedzictwa narodowego w II rządzie Marty Fornero-Piotrowskiej.

Jej mężem od 2010 roku jest Jan Bejca (ur. 1969), Łowczy Wielki Koronny na dworze Jego Królewskiej Mości króla Michała II i Jej Królewskiej Mości królowej Moniki. Para ma razem syna, Roberta (ur. 2016). Mówi biegle w języku angielskim i niemieckim.

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

Alicja Florek z domu Majchrzak (ur. 25 kwietnia 1972 roku w Krakowie) - polska prawniczka, adwokat, nauczycielka akademicka, doktor habilitowana nauk prawnych, posłanka na Sejm III, IV i V kadencji IV RP, deputowana do Parlamentu Europejskiego XII kadencji.

Dyrektor Instytutu Obywatelskiego (2021-2027), członkini zarządu Postępowych Demokratów (2026-2032), wiceminister sprawiedliwości, równości i praw człowieka (2028-2029), minister spraw wewnętrznych i administracji (2029-2032), wiceprezes Rady Ministrów (2031-2032).

Wykształcenie i działalność naukowa
Absolwentka V Liceum Ogólnokształcące im. Augusta Witkowskiego w Krakowie. Ukończyła studia prawnicze na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego, była członkinią Niezależnego Zrzeszenia Studentów. W latach 1995-1998 odbyła aplikację adwokacką. W 2000 roku uzyskała stopień doktora nauk prawnych. W 2016 uzyskała stopień naukowy doktora habilitowanego nauk prawnych w zakresie prawa. Specjalizuje się w zagadnieniach dotyczących prawa karnego. W 2000 roku została pracownikiem naukowym Katedry Prawa Karnego Uniwersytetu Jagiellońskiego.

Praktyka adwokacka
Od 2004 roku wykonywała czynnie zawód adwokata. W latach 2005-2009 pracowała w kancelarii "Rakoczy, Wroński Adwokaci i Radcowie Prawni sp. p.". W 2009 roku została współzałożycielem i wspólnikiem w nowo powstałej kancelarii adwokackiej swojego brata, "Majchrzak & Florek" mieszczącej się w Krakowie. W 2015 roku zawiesiła czasowo wykonywanie praktyki adwokackiej.

Działalność społeczna i polityczna
W okresie rządów PiS w latach 2005-2007 wypowiadała się krytycznie wobec działalności ówczesnego ministra sprawiedliwości Zbigniewa Ziobry.

W 2015 roku premier Ewa Kopacz zaproponowała jej objęcie stanowiska ministra sprawiedliwości, z oferty tej jednak nie skorzystała. W tym samym roku była konsultantką w sztabie wyborczym kandydatki na prezydenta RP Anny Radziwiłł-Schmidt, następnie w latach 2015-2020 doradzała jej w trakcie sprawowania funkcji premiera. W 2020 została doradcą premier, a następnie minister sprawiedliwości Marty Fornero-Piotrowskiej. 28 października 2021 roku została dyrektorem Instytutu Obywatelskiego (funkcję pełniła do października 2027), przystępując również do nowo powstałej partii - Postępowych Demokratów.

W przyspieszonych wyborach do Sejmu 6 marca 2022 roku była szefową sztabu wyborczego PD. Startowała w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 76, jednak przegrała, uzyskując jednocześnie mandat poselski z listy krajowej PD. W wyborach do Sejmu w 8 marca 2026 roku ponownie wystartowała w okręgu tarnowskim, uzyskując 17 924 głosy (28,9%) zdobyła mandat. Weszła również w skład zarządu krajowego Postępowych Demokratów.

11 stycznia 2028 roku objęła stanowisko sekretarza stanu ds. przeciwdziałania przemocy w Ministerstwie Sprawiedliwości, Równości i Praw Człowieka, w trzecim rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt. 15 lutego 2029 roku odwołana z funkcji wiceministra i powołana na stanowisko ministra spraw wewnętrznych i administracji. W marcu 2030 roku uzyskała poselską reelekcję w JOWie nr 113, uzyskując 50,1% głosów. 29 kwietnia utrzymała stanowisko ministra spraw wewnętrznych i administracji w czwartym rządzie Radziwiłł-Schmidt. 8 lutego 2031 roku królowa Monika powołała ją na Wiceprezesa Rady Ministrów. Odwołana z funkcji 23 sierpnia 2032 roku. W tym samym miesiącu przestała również pełnić funkcję członkini zarządu Postępowych Demokratów.

W czerwcu 2034 roku wystartowała do Parlamentu Europejskiego z szóstego miejsca na liście paneuropejskiej Europejskiej Partii Ludowej, reprezentując Postępowych Demokratów i uzyskała mandat.

Życie prywatne
Wywodzi się z rodziny prawniczej, jej ojciec Cezary Majchrzak (ur. 1936, zm. 2011) był sędzią i radcą prawnym. Ma starszego brata, Fryderyka (ur. 1968) - adwokata, oraz młodszą siostrę, Jadwigę (ur. 1973) - chirurga. W 1994 roku wyszła za mąż za Piotra Florka (ur. 1970), w latach 1997-2011 Prokuratora Okręgowego w Tarnowie, a od 2014 wiceprezydenta Tarnowa. W 1995 roku poroniła w szóstym miesiącu ciąży. W 1998 roku urodziła syna Pawła, a w 2002 - córkę Agatę.

[Gniewomir Maj-Ołyński]

Gniewomir Maj-Ołyński (ur. 1 kwietnia 1979 r. w Szczecinie) - polski doktor nauk humanistycznych w zakresie nauk politycznych, dziennikarz, a także menadżer kultury.

Dzieciństwo i wykształcenie

Gniewomir Maj-Ołyński urodził się w rodzinie prawników - jego matka Maja Ołyńska (ur. 1952 r.) oraz ojciec Włodzimierz Maj (ur. 1949 r.) prowadzili własną kancelarię adwokacką.

Ukończył XIII Liceum Ogólnokształcące w Szczecinie. W 2003 r. na Uniwersytecie Wrocławskim ukończył politologię, tytuł doktora uzyskał w 2012 roku.

Kariera

W 2001 r. dołączył do redakcji „Gazety Wyborczej”, gdzie zajmował się głównie sprawami społecznymi, odszedł z pisma w atmosferze skandalu w marcu 2009 roku. Pisywał także felietony dla „Wprost” (lata 2013-2016) oraz „Newsweeka” (2016-2018). W latach 2015-2017 prowadził, wraz z kilkorgiem dziennikarzy TVP Info, program „Studio Polska”, w którym poruszał problemy społeczne, rozmawiając z osobami pokrzywdzonymi, politykami oraz przedstawicielami osób odpowiedzialnych za krzywdę.

Oprócz pracy w pismach oraz TVP, zajmował się kulturą. Stworzył m.in. wiele wystaw młodych szczecińskich rysowników, szefował także szczecińskiemu Teatrowi Współczesnemu. Za jego kadencji (2011-2014), teatr odnosił sukcesy w kraju i na świecie, wygrywając wiele nagród na festiwalach i podróżując m.in. po USA, Argentynie, Francji, Hiszpanii oraz Japonii.

W TVP Kultura w latach 2017-2018 prowadził program „Rozmowy kulturalne”, gdzie gościł ludzi związanych z kulturą i sztuką, dyskutujących o zeszłotygodniowych wydarzeniach politycznych.

Kariera polityczna

Od najmłodszych lat Ołyński interesował się polityką. W wieku 18 lat dołączył do Unii Wolności, pozostał w niej do 2002 roku, gdy przeszedł do Platformy Obywatelskiej. W jej szeregach działał do 2012 roku, kiedy to skonfliktował się z szefem regionu zachodnio-pomorskiego i opuścił partię. Przez kilka lat pozostawał poza polityką, w 2017 roku zaangażował się w działalność w Porozumieniu Centroprawicy, w 2018 roku został wybrany do Rady Miasta Szczecin, a następnie jednogłośnie wybrano go jej wiceprzewodniczącym.

Życie rodzinne

Ma dwoje rodzeństwa - brata Kamila (ur. 1982 r.) oraz siostrę Konstancję (ur. 1987 r.). Żonaty z Różą (ur. 1983 r.), z którą ma czworo dzieci: Bartłomieja (ur. 2007 r.), Esterę (ur. 2011 r.), Amelię (ur. 2015 r.) oraz Cypriana (ur. 2019 r.).

Poglądy

Chociaż wywodzi się z rodziny o dosyć konserwatywnych poglądach, sam określa się jako postępowy - jest zwolennikiem prawa do aborcji w przypadku gwałtu, zagrożenia życia lub śmierci oraz ze względów na choroby płodu, gorącym orędownikiem in vitro, a także umów cywilno-prawnych osób tej samej płci, chociaż w sprawach gospodarczych jest mu bliżej do prawej strony.

[Aleksandra Olszańska]

Aleksandra Olszańska - ur. 1 VIII 1991 r. w Szydłowcu. Wychowywana przez matkę, rodzice rozwiedli się krótko po jej narodzeniu. Od najmłodszych lat interesowała się kulturą i teatrem i grała w przedstawieniach szkolnych, jak również organizowanych przez lokalny dom kultury (złośliwi twierdzą że miał na to wpływ także fakt, że jego dyrektorką była jej matka). W roku 2010 przeprowadziła się do Warszawy. Studiowała kulturoznawstwo na UW, imała się dorywczych prac typu call center i pracowała jako wolontariuszka w Teatrze Powszechnym. Po zdobyciu licencjatu w 2013 r. nie zdecydowała się na studia drugiego stopnia z uwagi na możliwość rozpoczęcia kariery teatralnej. Jako aktorka występowała na deskach teatrów Powszechnego, Rozmaitości i Żydowskiego oraz Sceny na Woli im. Tadeusza Łomnickiego. Zagrała też w kilku reklamach i serialach, a także dwóch filmach produkcji francuskiej. W 2021 ukończyła studia magisterskie w Instytucie Nauk Politycznych Uniwersytetu Warszawskiego, jej promotorem był były ambasador Izraela w RP prof. Szewach Weiss.

Politycznie opowiada się za liberalizmem - gospodarczym (wzbogaconym o pewne funkcje pomocnicze państwa) i światopoglądowym (choć z pewnym rysem konserwatywnym). Bliskie są jej ideały środowiska tzw. liberałów gdańskich. W roku 2014 wstąpiła do Platformy Obywatelskiej.

W 2015 roku bez powodzenia startowała do Sejmu z list Platformy Obywatelskiej w okręgu warszawskim. Mandat objęła w 2018 roku po Monice Ajnie. W wyborach parlamentarnych w 2019 roku z powodzeniem ubiegała się o poselską reelekcję w Jednomandatowym Okręgu Wyborczym nr 115, uzyskując 20 576 (35,4% wszystkich głosów oddanych w okręgu). Po wyborach powołana została na sekretarza stanu w Ministerstwie Kultury i Dziedzictwa Narodowego. 30 kwietnia 2020 roku powołana na urząd ministra kultury i dziedzictwa narodowego w rządzie Marty Fornero-Piotrowskiej. Funkcję pełniła do czerwca tego samego roku. W przyspieszonych wyborach parlamentarnych w czerwcu 2020 roku ponownie uzyskała mandat poselski w JOW nr 115, zdobywając 26 864 głosów (36,4%). Po wyborach została rzeczniczką prasową klubu poselskiego Porozumienie dla Polski. W maju 2021 r. została wybrana przewodniczącą Regionu Mazowieckiego Platformy Obywatelskiej zdobywając 57% głosów, weszła też w skąłd Rady Programowej PO odpowiadając w niej za media. 22 listopada 2021 powołana na sekretarza stanu, zastępcę rzecznika rządu Adrianny Wisłockiej. Po powstaniu Postępowych Demokratów weszła w skład nowej partii. W wyborach parlamentarnych 2022 r. uzyskała w swoim okręgu 28 714 (37,2%) głosów. Na pierwszym posiedzeniu Sejmu III kadencji została wybrana sekretarzem Sejmu. Przewodnicząca Regionu Mazowieckiego Postępowych Demokratów. Minister Mecenatu Publicznego, następnie wiceminister ds. oświaty i wychowania, w końcu szefowa KPRM w gabinecie cieni PD.

Jest Żydówką (po matce) i żydówką - uczestniczy w życiu gminy reformowanej Beit Warszawa. Jej poglądy na sprawy żydowskie i polsko-żydowskie odbiegają od najgłośniejszych w środowisku tendencji lewicowo-liberalnych i bliskie są prawicowemu syjonizmowi. Zdecydowanie popiera państwo Izrael. Znajduje się raczej na prawym skrzydle Postępowych Demokratów.

Biegle włada angielskim i francuskim (pracowała we Francji). Publikowała artykuły o tematyce teatralnej i kulturalnej w "Polityce", "Kulturze Liberalnej" i "Przeglądzie Politycznym".

W przeszłości spotykała się z Michałem Ajną, obecnym królem Michałem II. Pozostaje w nieformalnym związku o otwartym charakterze, jej partner jest znanym prawnikiem. Oprócz partnera ma kota. We wrześniu 2022 r. urodziła córeczkę Amelię. Wykupiła mieszkanie w centrum Warszawy, choć po dostaniu się do sejmu sprzedała je i przeniosła się na Wolę, którą reprezentuje w parlamencie. Jej pasja to teatr i film, a najlepiej relaksuje się na weekendowych imprezach ze znajomymi w klimacie lat '60. Na warszawskich salonach ma opinię osoby prowadzącej bujne życie towarzyskie. 3 maja 2023 regentka królewna Monika nadała jej tytuł księżnej.

[Aleksander Beski]

Aleksander Beski (ur. 14 lutego 1998r. w Częstochowie) - polski polityk i ekonomista, poseł na Sejm IV kadencji.

Życiorys
Aleksander Beski urodził się w rzymskokatolickiej rodzinie klasy średniej, jego ojciec Zbigniew był inżynierem bezpieczeństwa i aktywnym działaczem Solidarności w PRL-u, a matka Helena polonistką.
Uczęszczał do szkoły podstawowej im. Aleksandra Fedry, potem do Gimnazjum SPSK Świętego Józefa, a następnie był absolwentem Zespołu Szkół Ekonomicznych. W 2022 ukończył studia ekonomiczne w Akademii Polonijnej w Częstochowie jako magister. Po studiach pracował w sektorze bankowym.
W 2016 roku zaangażował się w kampanię referendalną, nawołującą do głosowania na nie w pytaniu o przywrócenie monarchii. Trzy lata później wstąpił do Partii Liberalnej, współtworząc koło częstochowskie. Nie dołączył do Postępowych Demokratów, w tym czasie sympatyzował z Partią Liberalno-Konserwatywną. Jednak będąc rozczarowanym rządami PL-K, przystąpił do PD w 2023 roku.
W wyborach parlamentarnych w 2026 kandydował z ramienia PD do Sejmu, w okręgu nr 44. Przegrał walkę z Marianem Dąbrowskim z Zjednoczonej Lewicy, jednak zdobył mandat z listy krajowej. Zasiadł w Komisji Gospodarki i Rozwoju.

Życie prywatne
W 2025 roku wziął ślub z Sofią Daniliuk, dwa lata później urodziła im się córka Amelia. Jest praktykującym katolikiem. Biegle włada językiem angielskim, niemieckim, hiszpańskim, ukraińskim i rosyjskim.

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

Beata Lindholm (ur. 21 stycznia 1978 r. w Suwałkach) - polska prawnik, urzędniczka państwowa, polityk, senator II i III kadencji IV RP, posłanka na Sejm VIII kadencji III RP.

Marszałek województwa podlaskiego (od 2035), przewodnicząca Obywatelskiego Klubu Ludowego Senatu (2025-2035), wicemarszałek Senatu RP (2034-2035), sekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (2015-2022), pierwsza wiceprzewodnicząca Postępowych Demokratów (2032-2035), wiceprzewodnicząca Kongresu na rzecz Demokracji i Postępu (od 2035).

Ukończyła studia ekonomiczne w Szkole Głównej Handlowej oraz prawnicze na Uniwersytecie Warszawskim. Kształciła się również podyplomowo na University of Sussex w zakresie integracji europejskiej. Od 2003 była urzędnikiem w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej. W 2006 objęła stanowisko dyrektora Departamentu Analiz i Strategii UKIE. Od 16 stycznia 2008 do 31 grudnia 2009 pełniła funkcję podsekretarza stanu w tym urzędzie.

W latach 2010-2015 zasiadała w Sejmiku Województwa Mazowieckiego, w latach 2014-2015 pełniła też funkcję jego wiceprzewodniczącej. W wyborach parlamentarnych w 2015 roku uzyskała mandat poselski w okręgu wyborczym nr 24, startując z trzeciego miejsca na liście Platformy Obywatelskiej. Po wyborach objęła funkcję sekretarza stanu, ministra ds. Europejskich w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. W 2019 roku nie uzyskała poselskiej reelekcji, utrzymała za to stanowisko sekretarza stanu w MSZ. Po przyspieszonych wyborach do Sejmu w 2020 powołana na sekretarza ds. Polonii i spraw konsularnych w MSZ, funkcję pełniła do 2022 roku.

W wyborach do Senatu w 2025 roku z ramienia Postępowych Demokratów ubiegała się z powodzeniem o mandat senatora w okręgu nr 27, pokonując w drugiej turze kandydatkę Zjednoczonej Lewicy z wynikiem 57%, co przełożyło się na 46 703 głosy. Na pierwszym posiedzeniu objęła funkcję wiceprzewodniczącej Obywatelskiego Klubu Ludowego Senatu, następnie po wyborze Marcina Schmidta na marszałka izby zastąpiła go na stanowisku przewodniczącej.

Przed wyborami do Senatu w 2031 roku stanęła na czele sztabu wyborczego KKW Koalicja Obywatelska do Senatu. Z powodzeniem ubiegała się o reelekcję w okręgu nr 27, w pierwszej turze uzyskując 63% głosów. Na pierwszym posiedzeniu Obywatelskiego Klubu Ludowego Senatu w nowej kadencji ponownie wybrana na przewodniczącą. W sierpniu 2032 roku wybrana na pierwszą wiceprzewodniczącą Postępowych Demokratów. W sierpniu 2034 roku powołana na wicemarszałka Senatu RP. W styczniu 2035 roku objęła stanowisko wiceprzewodniczącej Kongresu na rzecz Demokracji i Postępu.

W wyborach samorządowych w 2035 roku została kandydatką Demokracji i Postępu na marszałka województwa podlaskiego. W pierwszej turze zajęła pierwsze miejsce, uzyskując 31% poparcia. W drugiej turze pokonała urzędującego marszałka Aleksandra Sosnę, uzyskując 62% poparcia. W związku z tym zrezygnowała z przewodniczenia OKL w Senacie oraz ze stanowiska wicemarszałka izby wyższej.

Prywatnie, w 2000 roku wyszła za mąż za Filipa Stradomskiego (ur. 1980). Ma z nim córkę - Joannę (ur. 2005) oraz syna - Marka (ur. 2009). Jej siostra, Katarzyna Lindholm-Kochanowska (ur. 1980), jest dziennikarką, pełniła funkcję posłanki na Sejm VI kadencji III RP.

Karolina Młynarczyk (ur. 21 kwietnia 1984 roku w Warszawie) - polska nauczycielka, samorządowiec, polityk, posłanka na Sejm VIII kadencji III RP, senator I, II i III kadencji IV RP.

Przewodnicząca Obywatelskiego Klubu Ludowego Senatu (od 2035), wicemarszałek Senatu III kadencji IV RP (od 2035), rzecznik I rządu Anny Radziwiłł-Schmidt (2018-2019), minister-członek Rady Ministrów, szefowa Kancelarii Prezesa Rady Ministrów (2019-2020).

Ukończyła studia w zakresie filologii angielskiej na Uniwersytecie Warszawskim, uzyskując tytuł zawodowy magistra. Ukończyła również studia na kierunku socjologii, uzyskując tytuł zawodowy licencjata. Posiada także certyfikat specjalizacyjny z zakresu public relations. Od 2011 roku pracowała jako nauczycielka języka angielskiego w jednym ze stołecznych liceów.

W 2005 roku wstąpiła do stowarzyszenia "Młodzi Demokraci". W wyborach samorządowych w 2010 roku została radną dzielnicy Wilanów. W wyborach w 2014 roku uzyskała reelekcję, następnie została wiceprzewodniczącą rady. W wyborach parlamentarnych w 2015 roku skutecznie ubiegała się o mandat posłanki na Sejm RP, startując z 10 miejsca na liście Platformy Obywatelskiej w okręgu nr 19 - Warszawa I. Została przewodniczącą Komisji Kultury i Środków Przekazu.

Od kwietnia 2018 do listopada 2019 roku pełniła funkcję rzeczniczki rządu Anny Radziwiłł-Schmidt i sekretarza stanu w Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. W wyborach parlamentarnych w 2019 roku z powodzeniem ubiegała się o mandat senatora w okręgu nr 18, zdobywając 43% w pierwszej i 62% w drugiej turze, co przełożyło się na 102 427 głosów. Od listopada 2019 do kwietnia 2020 roku roku sprawowała funkcję ministra-członka Rady Ministrów, szefowej Kancelarii Prezesa Rady Ministrów. Po wyborach parlamentarnych w 2019 roku objęła również funkcję wiceprzewodniczącej Platformy Obywatelskiej, którą pełniła do czasu rozwiązania partii w 2021 roku.

W Senacie I, II i III kadencji pełniła funkcję przewodniczącej Komisji Spraw Emigracji i Łączności z Polakami za Granicą. W wyborach do Senatu w 2025 roku z powodzeniem ubiegała się o senatorską reelekcję w okręgu nr 38, zdobywając 36% w pierwszej i 54% w drugiej turze, co przełożyło się na 86 534 głosy. W 2031 roku po raz trzeci z powodzeniem ubiegała się o reelekcję, zdobywając 44% w pierwszej i 55% procent w drugiej turze. Po wyborach objęła stanowisko wiceprzewodniczącej Obywatelskiego Klubu Ludowego Senatu.

W listopadzie 2035 roku, w związku z rezygnacją Beaty Lindholm, wybrana na przewodniczącą Obywatelskiego Klubu Ludowego Senatu. W grudniu tego samego roku wybrana na wicemarszałka Senatu RP.

Jest jedynaczką. W 2010 roku wyszła za mąż za bankiera, Marka Czajkowskiego. 23 września 2014 urodziła córkę, Zofię.