Wybór członków Kapituły Polskiej Nagrody Wolności, Solidarności oraz Demokracji

[Mikołaj Liściowski]

Zofia Czetwertyńska-Liściowska
Wygasła kadencja dotychczasowych członków Kapituły Polskiej Nagrody Wolności, Solidarności oraz Demokracji. Proszę o zgłaszanie kandydatów na członków. Przypominam, że Senat wybiera ich w liczbie dwóch.
Prawo zgłaszania kandydatów na członka Kapituły ma 35 posłów, 15 senatorów, Marszałek Sejmu, Marszałek Senatu, Król bądź organizacje pozarządowe, a Kapitułę tworzą nieczynni politycy, pod warunkiem, że:
a) pełnili funkcję premiera;
b) pełnili funkcję wicepremiera;
c) pełnili funkcję Marszałka lub wicemarszałka Sejmu;
d) pełnili funkcję Marszałka lub wicemarszałka Senatu;
e) pełnili funkcję ministra;
f) pełnił funkcję prezydenta miasta;
g) pełnił funkcję posła do Parlamentu Europejskiego;
h) pełnił funkcję senatora przez minimum dwie kadencje;
i) pełnił funkcję posła przez minimum trzy kadencje.

OG: Czas do godziny 22:00 1 października.

[Mikołaj Liściowski]

Konserwatywny Klub Senatu zgłasza kandydaturę Krzysztofa Szczerskiego:

Krzysztof Maria Szczerski (ur. 15 kwietnia 1973 w Krakowie) – polski politolog, polityk, nauczyciel akademicki i dyplomata, profesor nauk społecznych.

W 2007 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych, w latach 2007–2008 podsekretarz stanu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej, poseł na Sejm VII i VIII kadencji III RP oraz I i II kadencji IV RP, prezes PiS w latach 2017-2021. Ambasador Polski w Wielkiej Brytanii w latach 2021-2028.

Uczęszczał do VIII Liceum Ogólnokształcącego im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie. W okresie szkolnym był stypendystą Krajowego Funduszu na rzecz Dzieci. Absolwent politologii na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie (1997), ukończył też roczne seminarium dla młodych polityków i politologów w Robert Schuman Institute w Budapeszcie (1997) oraz Institute on Comparative Political and Economic Systems Amerykański prowadzony przez fundację The Fund for American Studies i Georgetown University (1996). W 2001 uzyskał stopień doktora na podstawie pracy Komitet Regionów Unii Europejskiej. Władze lokalne i regionalne w systemie politycznym Unii Europejskiej, której promotorem był Marian Grzybowski. W 2010 otrzymał stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych w zakresie nauk o polityce na podstawie dorobku naukowego i rozprawy zatytułowanej Dynamika systemu europejskiego. Wypromował czworo doktorów, m.in. Jakuba Kumocha (2015).

Regent Królestwa Polskiego Mikołaj Liściowski w 2018 nadał mu tytuł naukowy profesora nauk społecznych.

Został nauczycielem akademickim na macierzystej uczelni. Objął stanowisko profesora nadzwyczajnego w Katedrze Współczesnych Systemów Politycznych Instytutu Nauk Politycznych i Stosunków Międzynarodowych UJ. W latach 2005–2007 oraz 2008–2010 pełnił funkcję wicedyrektora INPiSM UJ. Wykładał także m.in. w Wyższej Szkole Biznesu w Nowym Sączu.

1 stycznia 2013 został redaktorem naczelnym dwumiesięcznika „Arcana”, zastępując na tym stanowisku Andrzeja Nowaka. Pod koniec 2014 zrezygnował z tej funkcji, zastąpił go Andrzej Waśko. W 2013 został członkiem honorowym Klubu Jagiellońskiego, a także członkiem rady Fundacji Dyplomacja i Polityka. Również w 2013 rozpoczął stałą współpracę z miesięcznikiem „Wpis”, w którym prowadził rubrykę pt. Szczer(ski)e rozmowy. W 2015, na podstawie prowadzonych w tym czasopiśmie rozmów z Leszkiem Sosnowskim, powstała książka Dialogi o naprawie Rzeczypospolitej, wydana przez wydawnictwo Biały Kruk.

Od 1998 do 2001 był współpracownikiem KPRM za czasów premiera Jerzego Buzka, przez rok był również doradcą minister zdrowia Franciszki Cegielskiej.

5 stycznia 2007 został powołany na stanowisko podsekretarza stanu w Ministerstwie Spraw Zagranicznych. 10 września 2007 odszedł z MSZ i objął stanowisko podsekretarza stanu w Urzędzie Komitetu Integracji Europejskiej, które zajmował do 15 stycznia 2008. Był także członkiem Rady Służby Cywilnej. W 2009 został powołany przez prezydenta Lecha Kaczyńskiego w skład Społecznego Komitetu Odnowy Zabytków Krakowa. Został członkiem Krakowskiego Społecznego Komitetu Poparcia Stanisława Goszczyńskiego w przedterminowych wyborach prezydenckich w 2010.

Od 2010 pracował w Parlamencie Europejskim w ramach frakcji Europejskich Konserwatystów i Reformatorów. W wyborach w 2011 z listy Prawa i Sprawiedliwości uzyskał mandat poselski, otrzymując w okręgu podkrakowskim 4751 głosów. W styczniu 2015 został przedstawicielem polskiego parlamentu w Zgromadzeniu Parlamentarnym Rady Europy, obejmując również funkcję zastępcy przewodniczącego frakcji partyjnej. W 2014 tygodnik „Polityka” na podstawie rankingu przeprowadzonego wśród polskich dziennikarzy parlamentarnych wymienił go wśród 10 najlepszych posłów w tym roku, podkreślając specjalizację w sprawach Unii Europejskiej i polityki zagranicznej. W 2015 roku uzyskał reelekcję.

W 2016 r. został wybrany na stanowisko wiceprezesa Prawa i Sprawiedliwości. RW maju 2017 r., z poparciem Jarosława Kaczyńskiego oraz Mikołaja Liściowskiego, wygrał wybory na prezesa partii po rezygnacji Joachima Brudzińskiego. Przewodził PiS podczas zmian ustrojowych oraz w trakcie wyborów parlamentarnych w 2019 i 2020 r. W 2021 r. na stanowisku prezesa partii zastąpiła go Renata Budzyńska.

Wkrótce po odejściu z funkcji prezesa PiS został mianowany przez króla Michała II ambasadorem Polski w Wielkiej Brytanii. Stanowisko to pełnił do 2028 r.

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

Karolina Młynarczyk:

Wasza Wysokość Księżno Marszałek,
Wysoka Izbo,

Obywatelski Klub Ludowy Senatu zgłasza kandydaturę Marka Belki.

Marek Marian Belka (ur. 9 stycznia 1952 w Łodzi) – polski ekonomista i polityk, profesor nauk ekonomicznych, nauczyciel akademicki i urzędnik w międzynarodowych instytucjach finansowych. Prezes Rady Ministrów w latach 2004–2005.

Wiceprezes Rady Ministrów i minister finansów w 1997 w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza oraz w latach 2001–2002 w rządzie Leszka Millera. W latach 2004–2005 przewodniczący Komitetu Integracji Europejskiej, w 2005 minister sportu w swoim drugim rządzie, w latach 2010–2016 prezes Narodowego Banku Polskiego.

Syn Władysława i Heleny; pochodzi z rodziny inżynierów. Edukację szkolną rozpoczął bezpośrednio od drugiej klasy szkoły podstawowej. Ukończył IV Liceum Ogólnokształcące im. Emilii Sczanieckiej w Łodzi, gdzie zdał maturę w wieku 16 lat. W 1972 ukończył studia ekonomiczne na Wydziale Ekonomiczno-Socjologicznym Uniwersytetu Łódzkiego. W 1973 podjął pracę w Katedrze Ekonomii na tej uczelni początkowo na stanowisku asystenta. W 1978 uzyskał stopień naukowy doktora, natomiast w 1986 habilitował się. W 1994 otrzymał tytuł profesora nauk ekonomicznych.

W latach 1978–1979 i 1985–1986 odbywał długoterminowe staże w Uniwersytecie Columbia i University of Chicago, zaś w 1990 przebywał na krótkim stażu w London School of Economics. Od 1986 był również zawodowo związany z Instytutem Nauk Ekonomicznych Polskiej Akademii Nauk. W latach 1993–1997 pełnił funkcję dyrektora tej jednostki. Podejmował współpracę z prywatnymi uczelniami, m.in. z Wyższą Szkołą Humanistyczno-Ekonomiczną w Łodzi.

Opublikował ponad 100 prac naukowych, poświęconych głównie teorii pieniądza oraz polityce antyinflacyjnej w krajach rozwijających się. Specjalizuje się w zakresie ekonomii stosowanej oraz współczesnej myśli ekonomicznej. W latach 2011–2015 członek Komitetu Nauk Ekonomicznych PAN.

Wśród wypromowanych przez Marka Belkę doktorów znaleźli się m.in. Jerzy Pruski (1990), Jarosław Neneman (1997) i Piotr Krajewski (2005).

Działał w Zrzeszeniu Studentów Polskich oraz Związku Socjalistycznej Młodzieży Polskiej. Od 1973 był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W latach 80. był I sekretarzem POP PZPR na Uniwersytecie Łódzkim.

W 1990 został doradcą i konsultantem w Ministerstwie Finansów, a następnie Ministerstwie Przekształceń Własnościowych i Centralnym Urzędzie Planowania. W 1996 objął stanowisko konsultanta Banku Światowego. Równolegle, w latach 1994–1996, był wiceprzewodniczącym Rady Strategii Społeczno-Gospodarczej przy Radzie Ministrów, a następnie doradcą ekonomicznym prezydenta Aleksandra Kwaśniewskiego.

W lutym 1997 został powołany na funkcje wicepremiera oraz ministra finansów w rządzie Włodzimierza Cimoszewicza, zastępując w nim Grzegorza Kołodkę. Stanowiska te zajmował do października 1997, kiedy ustąpił z urzędu razem z całym rządem po przegranych przez Sojusz Lewicy Demokratycznej wyborach parlamentarnych. Wstąpił do Sojuszu Lewicy Demokratycznej w 1999 i pozostawał członkiem tej partii do 2005.

W październiku 2001 został ponownie wicepremierem i ministrem finansów, tym razem w rządzie Leszka Millera. Jeszcze w trakcie kampanii wyborczej zapowiadał ograniczenia wydatków socjalnych. Z rządu odszedł 6 lipca 2002. Od czerwca do października 2003 pełnił funkcję szefa koalicyjnej Rady Koordynacji Międzynarodowej w Iraku. Od listopada 2003 do kwietnia 2004 był dyrektorem ds. polityki gospodarczej w Tymczasowych Władzach Koalicyjnych w Iraku, odpowiedzialnym za reformę walutową, stworzenie nowego systemu bankowego i nadzór nad gospodarką.

W kwietniu 2004 został zgłoszony jako prezydencki kandydat na następcę premiera Leszka Millera. 2 maja 2004 Aleksander Kwaśniewski powołał go na prezesa Rady Ministrów oraz przewodniczącego Komitetu Integracji Europejskiej i dokonał zaprzysiężenia jego pierwszego gabinetu. Marek Belka wygłosił exposé w dniu 14 maja, nie uzyskał jednak w Sejmie wotum zaufania.

W drugim kroku powoływania premiera nie został przez Sejm zgłoszony żaden kandydat. 11 czerwca 2004 prezydent po raz drugi desygnował i powołał Marka Belkę na ten urząd. 24 czerwca stosunkiem głosów 236:216 Sejm udzielił rządowi wotum zaufania. 15 października 2004 Sejm ponownie przegłosował wotum zaufania dla jego drugiego rządu (stosunkiem głosów 234 do 218). 25 kwietnia 2005, w wyniku dymisji ministra środowiska Jerzego Swatonia, Marek Belka przejął obowiązki ministra środowiska. 6 maja 2005 wraz z gabinetem podał się do dymisji, po nieprzegłosowaniu w Sejmie uchwały o skróceniu kadencji, jednak prezydent Aleksander Kwaśniewski dymisji nie przyjął. 1 września 2005 Marek Belka został również ministrem sportu po wydzieleniu tego resortu z Ministerstwa Edukacji Narodowej. 19 października na pierwszym posiedzeniu Sejmu V kadencji złożył dymisję. Pełnił obowiązki premiera do czasu powołania nowej Rady Ministrów 31 października 2005.

27 grudnia 2005 został mianowany na stanowisko sekretarza wykonawczego Europejskiej Komisji Gospodarczej Organizacji Narodów Zjednoczonych, obowiązki na tym stanowisku objął z początkiem 2006. Następnie, w styczniu 2009, został dyrektorem Departamentu Europejskiego Międzynarodowego Funduszu Walutowego.

27 maja 2010 tymczasowo wykonujący obowiązki prezydenta RP Bronisław Komorowski wyznaczył go na kandydata na prezesa Narodowego Banku Polskiego. Po ogłoszeniu decyzji o kandydowaniu Marek Belka ustąpił ze stanowiska dyrektora Departamentu Europejskiego MFW[16]. 10 czerwca 2010 Sejm VI kadencji wybrał go na stanowisko prezesa Narodowego Banku Polskiego, a dzień później – po złożeniu przysięgi – Marek Belka objął urząd. W latach 2011–2016 był członkiem Komitetu Sterującego Europejskiej Rady ds. Ryzyka Systemowego.

21 czerwca 2016 zakończył urzędowanie na stanowisku prezesa NBP. W sierpniu tego samego roku Marek Belka został niezależnym członkiem rady dyrektorów funduszu nieruchomościowego Echo Polska Properties. W 2028 roku powołany w skład rady ds. przyjęcia Euro przy Kancelarii Prezesa Rady Ministrów.

Dziękuję.

[Renata Budzyńska]

Zofia Czetwertyńska-Liściowska
Zgłoszono dwie kandydatury:
1) Krzysztof Szczerski,
2) Marek Belka.
Przechodzimy do głosowania. Przypominam, że Senat wybiera do Kapituły dwie osoby.

OG: Czas do godziny 10:00 4 października.

[Renata Budzyńska]

za obydwoma

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

2x za

[Aleksander Beski]

Za obydwoma

[Michał Ajna]

1. za
2. wstrzymuję się

[Nikodem Kepp]

2x za.

[Ignacy Schmidt]

1) za
2) za