Symulacja polityczna

Ustawa
z dnia ……….2033 r.
o ustanowieniu Narodowego Dnia Wspomnienia Gehenny
Polskich Dzieci Wojny

W hołdzie Polskim Dzieciom Wojny, które mimo traumy, jakiej doświadczyły za
przyczyną hekatomby II wojny światowej, zbrodniczych działań okupantów niemieckich i
sowieckich, potrafiły dźwigać ze zgliszcz naszą wspólną Ojczyznę oraz w dowód respektu i
wdzięczności za ich wysiłek, stanowi się co następuje:

Art. 1.
Dzień 10 września ustanawia się Narodowym Dniem Wspomnienia Gehenny Polskich Dzieci Wojny.

Art. 2.
Ustawa wchodzi w życie w terminie 14 dni od dnia ogłoszenia.

Uzasadnienie:
Gehenna Polskich Dzieci Wojny, związana z okrucieństwem II wojny światowej ze strony obu totalitaryzmów: niemieckiego i sowieckiego, niewystarczająco jest obecna w świadomości
współczesnych Polaków. Dzieci stały się najbardziej bezbronnymi ofiarami zdehumanizowanych
celów zbrodniarzy. Zamiarem okupantów było zniszczenie biologiczne Narodu Polskiego, zniewolenie go i pozbawienie autonomii oraz wolności. W tym celu wykorzystywano różne metody okrucieństwa, w szczególności wobec dzieci.
Polska poniosła relatywnie największe straty osobowe w II wojnie światowej. Pod okupacją niemiecką śmierć poniosło ok. 6 milionów polskiej ludności, w tym ok. 3 milionów obywateli
narodowości żydowskiej i ok. 3 milionów narodowości polskiej. Zginęło wówczas 2,2 miliona dzieci,
w tym milion dzieci żydowskich. Kilkaset tysięcy zostało okaleczonych fizycznie i psychicznie przez
niemieckich okupantów, a prawie 1,6 miliona dzieci zostało osieroconych.
Trauma wojenna oraz powojennej tułaczki pozostała w pamięci tych dzieci do dziś.
W okrutny sposób oddzielano je od ich rodzin, co przez Międzynarodowy Trybunał Wojskowy w Norymberdze uznane zostało za zbrodnię ludobójstwa, a konferencja UNESCO w 1948 roku zatwierdziła proceder rabunku i eksterminacji dzieci jako zbrodnię przeciwko ludzkości. Niemcy
podczas wojny zgermanizowali ponad 200 tys. dzieci, z których tylko 15% powróciło do Polski.
Represje wobec dzieci odbywały się nie tylko na terenie Polski. Dzieci doznawały cierpień na odległej Syberii, gdzie trafiały w bydlęcych wagonach, często z ulicznej łapanki, siłą zabrane od
rodziców. Odległe tereny dzisiejszej Rosji stały się symbolem katorgi, męczeństwa i śmierci dla setek
tysięcy Polaków.

Szczególny przykład bestialstwa miał miejsce w niemieckim obozie koncentracyjnym przy ulicy Przemysłowej w Łodzi - jedynym takim obozie w okupowanej Europie, w którym około 12 tysięcy polskich dzieci było zmuszanych do niewolniczej pracy. Trafiały tam dzieci w wieku od 6 do 16 lat, które w czasie wojny straciły rodziców, ale także oskarżone o współdziałanie z ruchem oporu czy nielegalny handel. Za główną bramą traciły swoje rzeczy, imiona i nazwiska. Pamięć o polskich
dzieciach z łódzkiego obozu koncentracyjnego kultywuje Stowarzyszenie Dzieci Wojny w Polsce
Zarządu Głównego w Łodzi. Od 2018 r. ogólnopolskie Święto Polskich Dzieci Wojny odbywa się pod pomnikiem Pękniętego Serca, upamiętniającym martyrologię polskich dzieci z obozu dla polskich dzieci i młodzieży przy ulicy Przemysłowej w Łodzi.
Znamiennym okrucieństwem hitlerowskie Niemcy wykazały się wobec dzieci Zamojszczyzny, które zostały wywiezione do rodzin w III Rzeszy, a tam poddane germanizacji.
Pamięć o nich podtrzymuje Stowarzyszenie Dzieci Zamojszczyzny.

Ustanowienie dnia 10 września Narodowym Dniem Wspomnienia Gehenny Polskich Dzieci
Wojny nawiązuje do przeprowadzonych w 1943 r. przez okupacyjne władze niemieckie masowych
aresztowań dzieci w wielkopolskiej miejscowości Mosina. Tak zwana sprawa mosińska (niem. Sache
Moschin) stanowiła swoiste przedłużenie aresztowań, będących następstwem ujęcia i egzekucji
członków Związku Odwetu Okręgu Poznań ZWZ-AK zgrupowanych wokół doktora Franciszka Witaszka. Akcja obejmowała aresztowania przez niemiecką Tajną Policję Państwową (Gestapo) kilkuset polskich mieszkańców podpoznańskiej Mosiny i okolic w związku z oskarżeniem ich o działalność skierowaną przeciwko III Rzeszy. Ujęci mieszkańcy Mosiny stali się następnie ofiarami m.in. obozów w: Żabikowie, KL Auschwitz, KL Dachau, KL Mauthausen. Aresztowania przebiegały w roku 1943, a ich apogeum nastąpiło 9 września tego roku. 10 września 1943 r., doszło do zatrzymania dzieci kilkudziesięciu osób aresztowanych dzień wcześniej. Co najmniej 43 spośród nich zostało następnie osadzonych jako tak zwane Terroristenkinder w niemieckim obozie koncentracyjnym dla dzieci polskich w Łodzi (Polen-Jugendverwahrlager Litzmannstadt), stając się współwięźniami dzieci pochodzących także z innych regionów okupowanej Polski, m.in. ze Śląska, Zamojszczyzny, Polski Centralnej (Łodzi, Warszawy) czy Małopolski (Kraków).

Wybór daty 10 września jako terminu obchodów Narodowego Dnia Dzieci Wojny odpowiadałby przesłance celowości nowo ustanowionego święta państwowego, szczególnie w szeroko rozumianym wymiarze edukacyjnym i wychowawczym. Pozwalałby na prezentację problematyki martyrologii dzieci polskich w obrębie systemu edukacji szkolnej oraz w przestrzeni medialnej, jako jeden z najważniejszych aspektów represji okupantów wobec Polaków w okresie II wojny światowej.

Parlament Rzeczypospolitej Polskiej ustanawiając dzień 10 września, Narodowym Dniem Wspomnienia Gehenny Polskich Dzieci Wojny oddaje hołd wszystkim obywatelom polskim, w tym szczególności dzieciom zamordowanym i skrzywdzonym przez okupantów podczas II Wojny Światowej.

Projekt rodzi pozytywne skutki społeczne.

Projektowana ustawa nie powoduje obciążeń finansowych dla budżetu państwa lub budżetów
jednostek samorządu terytorialnego.

Projekt nie jest objęty prawem Unii Europejskiej.