Michał Ajna - (ur. 18 IV 1965 r. w Warszawie) - polski biznesmen, historyk, politolog, prawnik i polityk, senator VIII i IX kadencji, minister sportu i turystyki w rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt.
Wykształcenie i kariera
Ukończył renomowane warszawskie liceum Reytana, a następnie Instytut Historyczny Uniwersytetu Warszawskiego. Wcześnie zaczął kontestować porządek późnego PRL, zaś na studiach związał się z niezależnym ruchem studenckim i drugim obiegiem wydawniczym. Należał do tych, którym poszczęściło się ze skorzystaniem na zmianach ustrojowych. Dzięki zamieszkaniu w stolicy, bardzo dobrej znajomości angielskiego i pasji do komputerów nie miał problemów ze znalezieniem dobrze płatnej pracy. Postanowił jednak pójść na swoje - zaczynał od handlu na giełdzie komputerowej, do 1995 r. dorobił się kilku własnych hurtowni ze sprzętem. W tym samym roku za bezcen odkupił od wojska tereny dawnego poligonu w województwie koszalińskiem, które przy sporym wkładzie środków przerobił na dochodowy ośrodek wczasowy. Otwiera też kilka kawiarni, pubów i klubów bilardowych w podwarszawskich miejscowościach. W latach 1996-2001 odbył zakończone magisterium studia prawnicze, jak tłumaczył znajomość przepisów była mu pomocna w działalności biznesowej W 2001 roku inwestuje w kilka mieszkań w kluczowych punktach Warszawy, które potem z dużym zyskiem wynajmuje. Od 1999 r. często wyjeżdża do Wielkiej Brytanii, w tym na stypendium naukowe w Oxfordzie - uznał bowiem, że po zdobyciu majątku czas na realizację swych pasji, wskutek czego doktoryzował się na UW z historii w roku 2004. W 2003 współzakłada klub piłkarski Czarni Warszawa (obecnie III-ligowy), w którego władzach zasiada. Na przełomie 2006/2007 przez pół roku przebywa w Stanach Zjednoczonych. Kończy wtedy kurs nauk politycznych na Uniwersytecie Stanowym Illinois. Po powrocie tworzy kilka nowych przedsięwzięć, jak "amerykański" w stylu Bar Alabama czy elegancka, utrzymana w klimatach 20-lecia międzywojennego restauracja Casino Imperial. W 2011 inwestuje w salon telefonii komórkowej. W tym roku zaczyna się też pojawiać na liście najbogatszych Polaków tygodnika Wprost. Rok 2013 to otwarcie filmy transportowej realizującej przejazdy między Polską a Ukrainą. Podobno marzy mu się własna linia lotnicza. W 2013 roku nagrał cykl audycji dla radia KonteStacja. W 2015 roku wszedł w spółkę zajmującą się usługami edukacyjnymi. Jest autorem licznych publikacji naukowych z zakresu historii (głównie Wielkiej Brytanii i innych krajów anglojęzycznych).
Kariera polityczna
W latach 90 zaangażowany w działalność Kongresu Liberalno-Demokratycznego, z list którego bezskutecznie startował do sejmu w latach 1991 i 1993. Opowiada się za wspólną listą z Unią Polityki Realnej. Po powołaniu Unii Wolności nie wchodzi w jej szeregi. W 2001 r. uczestniczy w organizowaniu Platformy Obywatelskiej, choć na przełomie 2004/2005 traci wiarę w nową formację z uwagi na odejście od pierwotnych założeń, o którym świadczyć miała chociażby. W 2005 mimo licznych zastrzeżeń angażuje się w tworzenie Partii Demokratycznej demokraci.pl i kampanię prezydencką Henryki Bochniarz. W wyniku konfliktu z lokalnymi strukturami PD startuje jako kandydat niezależny do senatu w okręgu podwarszawskim, ostatecznie poparty zostaje przez Platformę Janusza Korwin-Mikkego. W roku 2006 uczestniczy w kilku akcjach UPR, zaś w wyborach samorządowych popiera swych znajomych z PO (nierzadko dawnych działaczy właśnie UPR). W latach 2006/2007 hojnie finansowo wspiera Stowarzyszenie KoLiber, przestaje gdy stwierdza że jest za bardzo Ko, a za mało Liber.W trakcie kadencji 2005-2007 współpracuje z kilkorgiem posłów PO o UPRowskim rodowodzie, m.in. Julią Piterą. W 2007 wystąpił w spocie wyborczym swojego przyjaciela z PO, który jednak z powodu niekorzystnego miejsca na liście nie dostał się do parlamentu. W 2009 wstępuje ponownie do PO. Pełni funkcję społecznego doradcy ministra Andrzeja Czumy oraz wspiera w wyborach kilkoro kandydatów, m.in Elżbietę Łukacijewską. W prawyborach prezydenckich popiera Radosława Sikorskiego. Po katastrofie smoleńskiej ostro krytykuje skandaliczne jego zdaniem wyskoki Janusza Palikota. Na pół roku zawieszony w prawach członka partii za udział w kampanii Andrzeja Olechowskiego. Utrzymuje bliskie kontakty polityczne i towarzyskie z prezydentem Stanisławem Goszczyńskim, to on zaproponował mu kandydaturę Joanny Tkacz-Ptaszyńskiej do BBN. W 2011 zostaje senatorem PO z Warszawy. W 2013 popiera Jarosława Gowina na przewodniczącego partii - jego zdaniem gwarantuje on powrót do pierwotnych haseł PO. Pod koniec roku odchodzi wraz z Gowinem z PO, uczestniczy w budowie ruchu Polska Razem, jednak wycofuje się z niego w momencie dokooptowania polityków dawnej PJN. Od tego czasu jest senatorem niezrzeszonym. W wyborach samorządowych w 2014 otwarcie popierał PO na poziomie zamieszkiwanych przez siebie dzielnic. W 2015 r. wstępnie zadeklarował, że prawdopodobnie zagłosuje na Janusza Palikota w wyborach prezydenckich. Był luźno związany z Inicjatywą Wolność, z powodu bliskich relacji osobistych utrzymuje ożywione kontakty z frakcją sióstr Karwickich w PSL.
W roku 2015 uzyskał reelekcję jako senator niezależny z poparciem PO i PSL. W kampanii parlamentarnej wspierał kandydatury z list PO: swojej córki Moniki oraz Marii Leniwej i Wigilii Jankowskiej. Wstąpił do Obywatelskiego Klubu Ludowego, skupiającego głównie senatorów PO i PSL. W rządzie Anny Radziwiłł-Schmidt objął tekę ministra sportu i turystyki. W lipcu 2016 wstąpił do Platformy Obywatelskiej.
Włada angielskim (biegle), francuskim (komunikatywnie) i (dość zardzewiałym) rosyjskim. Zna podstawy łaciny i uczy się (z mizernymi skutkami) włoskiego i hiszpańskiego.
Użytkownicy przeglądający to forum: Obecnie na forum nie ma żadnego zarejestrowanego użytkownika i 3 gości