Pierwsze posiedzenie sejmiku VIII kadencji

[Gniewomir Maj-Ołyński]

Za

[Szamir DeLeon]

Przeciw

[Administrator]

Wyniki głosowania:
Głosowało 36 radnych
Za 29
Przeciw 7
Sejmik wybrał na przewodniczącą Urszulę Nowogórską.

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

Nowogórska:

Proszę o zgłaszanie kandydatur na wiceprzewodniczących. og: 32h

[Laura]

Zjednoczona Lewica zgłasza kandydaturę Doroty Budacz

[Renata Budzyńska]

Radni PiS zgłaszają kandydaturę Zbigniewa Ziobro:

Zbigniew Tadeusz Ziobro (ur. 18 sierpnia 1970 w Krakowie) – polski polityk, z wykształcenia prawnik.

W latach 2005–2007 minister sprawiedliwości i prokurator generalny w rządach Kazimierza Marcinkiewicza i Jarosława Kaczyńskiego. Poseł na Sejm IV, V, VI i VIII kadencji III RP oraz I i II kadencji IV RP, poseł do Parlamentu Europejskiego VII kadencji, senator II kadencji, współzałożyciel i prezes Solidarnej Polski (2011-2019), a później Tradycji, Ojczyzny, Rodziny (2019-2021).

W 1994 ukończył studia na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Jagiellońskiego. Po studiach odbył aplikację prokuratorską w Prokuraturze Okręgowej w Katowicach. W 1997 zdał egzamin prokuratorski, jednak nigdy nie podjął pracy jako prokurator czy asesor prokuratury. Po ukończeniu studiów był zatrudniony m.in. w Generalnym Inspektoracie Celnym w latach 1998–2000. Następnie był doradcą ministra spraw wewnętrznych i administracji Marka Biernackiego.

W II połowie lat 90. opublikował kilka artykułów z zakresu prawa karnego, m.in. w „Rzeczpospolitej”. W 1999 razem z Witoldem Gadowskim założył w Krakowie Stowarzyszenie Katon oraz utworzył Centrum Pomocy Ofiarom Przestępstw.

Od grudnia 2000 pełnił funkcję sekretarza zespołu ds. nowelizacji kodyfikacji prawa karnego w Ministerstwie Sprawiedliwości. Od marca do lipca 2001 pełnił funkcję podsekretarza stanu w Ministerstwie Sprawiedliwości, był jednym z najbliższych współpracowników ministra Lecha Kaczyńskiego. Odszedł z pracy w ministerstwie po jego zdymisjonowaniu.

W 2001 był współtwórcą Prawa i Sprawiedliwości. W tym samym roku został wybrany do Sejmu IV kadencji z okręgu krakowskiego. Zasiadał w komisji śledczej zajmującej się tzw. aferą Rywina. Był autorem raportu stwierdzającego, że odpowiedzialność za nieprawidłowości związane z pracami nad nowelizacją ustawy o radiofonii i telewizji ponoszą premier Leszek Miller, wiceminister kultury i szefowa doradców premiera Aleksandra Jakubowska, minister Lech Nikolski, prezes TVP Robert Kwiatkowski oraz sekretarz Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji Włodzimierz Czarzasty. Zostali oni zaliczeni do tzw. grupy trzymającej władzę. 24 września 2004 Sejm przyjął ten raport jako ostateczny raport komisji śledczej. W 2008 prokurator umorzył postępowanie wobec przedawnienia karalności.

W wyborach samorządowych 27 października 2002 ubiegał się jako kandydat PiS o stanowisko prezydenta Krakowa (nie wszedł do drugiej tury). W wyborach parlamentarnych w 2005 ponownie uzyskał mandat posła z okręgu krakowskiego, zdobywając 120 188 głosów, uzyskując tym samym najwięcej głosów w okręgu. Był szefem kampanii wyborczej Lecha Kaczyńskiego ubiegającego się o urząd Prezydenta RP.

31 października 2005 został powołany na stanowisko ministra sprawiedliwości i prokuratora generalnego w rządzie Kazimierza Marcinkiewicza. Stanowiska te zachował również w rządzie Jarosława Kaczyńskiego. Z urzędu w tym czasie zasiadał w Krajowej Radzie Sądownictwa. W 2006 otrzymał tytuł Człowieka Roku tygodnika „Wprost”.

W wyborach parlamentarnych w 2007 otrzymał ponownie najwięcej głosów w okręgu krakowskim (164 681). 12 stycznia 2008 objął funkcję wiceprezesa Prawa i Sprawiedliwości.

W wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2009 został wybrany w okręgu wyborczym Kraków na eurodeputowanego. Otrzymał 335 933 głosy, co stanowiło drugi wynik w kraju (za Jerzym Buzkiem z PO). W PE zasiadł w Komisji Prawnej. 24 lipca 2010 został ponownie wybrany na jednego z wiceprezesów Prawa i Sprawiedliwości.

4 listopada 2011 komitet polityczny PiS zdecydował o jego wykluczeniu z partii, razem z nim usunięto także Tadeusza Cymańskiego i Jacka Kurskiego. Trzy dni później grupa kilkunastu parlamentarzystów Prawa i Sprawiedliwości (w mediach określana mianem „ziobrystów”) utworzyła odrębny od PiS klub parlamentarny pod nazwą Solidarna Polska. Działacze skupieni wokół Zbigniewa Ziobry utworzyli również partię o tej nazwie, której kongres założycielski odbył się 24 marca 2012, a Zbigniew Ziobro został wybrany na prezesa ugrupowania. Partia przyjęła pełną nazwę „Solidarna Polska Zbigniewa Ziobro”. 14 grudnia 2013 ponownie wybrany na prezesa tej partii. W maju 2014 z listy swojego ugrupowania bez powodzenia ubiegał się o europarlamentarną reelekcję. W lipcu tego samego roku jego partia nawiązała współpracę z Polską Razem (tworząc wspólny klub parlamentarny Sprawiedliwa Polska), a następnie także z PiS. W 2015 roku był jednym z kandydatów na prezydenta w prawyborach w ramach Zjednoczonej Prawicy, które przegrał w I turze z poparciem 14%. Kilka miesięcy później wrócił do Sejmu - startując w okręgu nowosądeckim z pierwszego miejsca na liście PiS zdobył 66 388 (22,1% głosów oddanych w okręgu). Wkrótce został także wybrany na jednego z wiceprzewodniczących klubu parlamentarnego PiS-Zjednoczona Prawica.

W maju 2019 roku, po porażce PiS w wyborach do europarlamentu, Solidarna Polska poinformowała o zerwaniu dotychczasowej koalicji z tą partią. Wkrótce ugrupowanie weszło w skład powstającej Tradycji, Ojczyzny, Rodziny, a sam Ziobro został prezesem nowej partii. W wyborach parlamentarnych jesienią tego samego roku został ponownie wybrany do Sejmu z pierwszego miejsca na krajowej liście TOR. Zdobył 411 444 głosy (3,4% w skali kraju). W 2020 roku jego partia zawarła porozumienie z PiS i innymi mniejszymi partiami prawicy, formując koalicję "Blok Prawicy", w której objął funkcję wiceprzewodniczącego. W tym samym roku ponownie został także wybrany posłem z listy krajowej tego ugrupowania. Po jego rozpadzie stanął na czele klubu parlamentarnego Prawica Królestwa Polskiego. Kilka miesięcy później TOR, Prawica RP i Obóz Chrześcijańsko-Narodowy współtworzyły partię o takiej samej nazwie, a Ziobro został jednym z jej wiceprezesów. Został także wicepremierem i ministrem spraw wewnętrznych w gabinecie cieni tego ugrupowania. W wyborach do Sejmu w 2022 roku nie został ponownie wybrany. Kilka miesięcy później, po zjednoczeniu PiS i Prawicy KP, został członkiem Komitetu Politycznego Prawa i Sprawiedliwości i kandydatem partii na marszałka województwa małopolskiego. Otrzymał 20% głosów zajmując trzecie miejsce. Został natomiast wybrany do sejmiku województwa i po zawarciu koalicji PD-PiS został wicemarszałkiem. W 2025 roku sejmik wybrał go na senatora II kadencji. W wyborach samorządowych w 2026 roku z powodzeniem ubiegał się o reelekcję do sejmiku z ramienia KKW SNK-PiS.

Syn Jerzego i Krystyny z domu Kornickiej. Dzieciństwo i okres szkolny spędził w Krynicy. Matka została stomatologiem. Jego ojciec był lekarzem i dyrektorem krynickiego sanatorium. Wnuk Ryszarda Kornickiego, oficera AK i żołnierza WiN. Jest żonaty z dziennikarką Patrycją Kotecką. Mają dwóch synów, urodzonych w 2011 i w 2015. Ma brata Witolda.

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

Klub DPS zgłasza kandydaturę Bogusława Sonika.

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

Nowogórska:

Przechodzimy do głosowania. Zgłoszono trzy kandydatury:
1) Doroty Budacz
2) Zbigniewa Ziobro
3) Bogusława Sonika

og: 32h

[Anna Radziwiłł-Schmidt]

za wszystkimi

[Szamir DeLeon]

Za wszystkimi