Symulacja polityczna

Zofia Malisz, ekspertka Radykalnej Lewicy ds. międzynarodowych, komentuje wyniki wyborów do Izby Gmin: Brytyjska scena polityczna weszła w stan rozpadu. To koniec starego porządku — ale przyszłość wcale nie musi być lepsza.

Wybory do Izby Gmin przyniosły nie tylko historyczne załamanie partyjnego duopolu, ale przede wszystkim eksplozję populistycznej, ultrakonserwatywnej reakcji w postaci Partii Reform Nigela Farage’a. To nie jest zwycięstwo „nowej siły politycznej” — to powrót do retoryki imperialnej nostalgii, nacjonalistycznej paranoi i brutalnego antyspołecznego egoizmu, który w czasach pogłębiającego się kryzysu społecznego i klimatycznego jest szczególnie niebezpieczny.

Farage, polityk żyjący od dekad z medialnej pogardy dla klas pracujących i europejskiej solidarności, powraca jako lider przeciwko przyszłości. Nie oferuje żadnych realnych rozwiązań problemów brytyjskiego społeczeństwa. Zamiast tego podsyca sentymenty antyunijne, strach przed transformacją energetyczną i niechęć wobec wszelkiej wspólnotowości. Kryzys kosztów życia, stagnacja płac i upadek usług publicznych — wszystko to w narracji Partii Reform staje się winą „Brukseli”, „zielonego szaleństwa” i „lewactwa”.

Ale za tym fasadowym „antysystemem” stoi projekt równie elitarny jak ten, który Brytyjczycy właśnie odrzucili. Partia Reform to ugrupowanie lobbystów, milionerów i medialnych celebrytów, które bazuje na rozgoryczeniu zwykłych ludzi, by przeprowadzić jeszcze głębszą deregulację, jeszcze większe cięcia i jeszcze mocniejsze zatomizowanie społeczeństwa. To Thatcher w masce antysystemowca.

Upadek Partii Pracy i torysów to efekt dekad kompromisów i oprtunizmu, kiedy lewica przestała być lewicą, a konserwatyści już dawno przestali być „partią wartości”. Starmer przekształcił Partię Pracy w formację menedżerską, pozbawioną wizji, wypraną z ruchu społecznego, który ją stworzył. W efekcie — pole zostało otwarte dla szarlatanów. Brytyjczycy nie odrzucili idei równości i sprawiedliwości. Po prostu nikt im już jej nie proponował.

Wyniki Liberalnych Demokratów, SNP, Zielonych, Plaid Cymru czy Sinn Fein pokazują, że potrzeba alternatywy — innej niż brunatny populizm i neoliberalna stagnacja — jest ogromna. Ale rozproszenie postępowych sił i brak jednoznacznie lewicowego głosu w tej kampanii pokazuje także słabość naszej strony. Nie wystarczy być „przeciw Farage’owi” — trzeba być za społeczeństwem, za pracownikiem, za wspólnotą i za planetą.

Przed Wielką Brytanią nie tylko „hung parliament”, ale społeczny i tożsamościowy chaos, którego nie da się zażegnać kolejnymi wyborami, jeśli nie odbuduje się realnej lewicowej reprezentacji ludzi pracy, związków zawodowych, młodzieży i ruchów klimatycznych.

Jeśli tego nie zrobimy, Brexit będzie tylko początkiem. Następną ofiarą może być demokracja.

Katarzyna Romanowska dla Interii o wymianie ognia między Izraelem i Iranem:

Z głębokim niepokojem śledzę informacje o eskalacji konfliktu między Izraelem a Iranem. Doniesienia o dziesiątkach zabitych, setkach rannych i ogromnych zniszczeniach po obu stronach są wstrząsające. Giną cywile – kobiety, dzieci, całe rodziny. To tragedia ludzka, która nie może być ignorowana. Niezależnie od tego, kto rozpoczął działania zbrojne, skala przemocy, z jaką mamy dziś do czynienia, wymaga natychmiastowej reakcji społeczności międzynarodowej.

Potrzebne jest pilne zawieszenie broni i rozpoczęcie rozmów dyplomatycznych. Polska powinna aktywnie włączyć się w działania na rzecz deeskalacji – zarówno w ramach Unii Europejskiej, jak i na forum ONZ. Nie możemy milczeć, gdy giną niewinni ludzie, a świat stoi u progu kolejnego, wyniszczającego konfliktu. To nie jest czas na kalkulacje, to czas na jasny głos w obronie pokoju i prawa międzynarodowego. Wzywam rząd do zajęcia jednoznacznego stanowiska w sprawie ochrony ludności cywilnej i wsparcia wszelkich wysiłków na rzecz zakończenia tej spirali przemocy.

Polemika z Koniecznym

W polityce zagranicznej nie chodzi o to, żeby wyglądać jak święty. Chodzi o to, żeby nie skończyć jak frajer co próbujecie nam zaserwować.

Z całym szacunkiem – jeśli polityka zagraniczna ma polegać na pokazywaniu kręgosłupa przez wysyłanie sygnałów, to niech robi to kto chce, ale nie za pieniądze polskich podatników, nie kosztem naszej gospodarki i nie w imię ideologii, której skutki ponoszą zwykli obywatele, a nie jej autorzy.

Solidarność to piękne słowo. Ale gdy zaczynamy rozciągać jego znaczenie na każdy globalny spór, w którym emocje przeważają nad rozumem – kończymy jako państwo emocjonalnych deklaracji, a nie racjonalnych decyzji. I owszem, Litwa wysłała sygnał – ale czy naprawdę chcemy, żeby Polska prowadziła politykę zagraniczną jak kampanię promującą wartości?

Nie ma wolności bez odpowiedzialności. A odpowiedzialność to nie rzucanie się z deklaracjami przeciw Pekinowi tylko dlatego, że to modne w danym tygodniu w Brukseli czy mediach. My nie jesteśmy ani Chinami, ani Tajwanem. My jesteśmy Polską – z naszymi obywatelami, przedsiębiorcami, rolnikami i rodzinami, których nie interesuje moralna turystyka, tylko to, czy będą mogli spokojnie żyć i handlować w świecie, który nie eksploduje z każdej strony.

Mówi Pan: „demokracja to nie transakcja”. A ja powiem: to właśnie dlatego nie można używać państwa do prowadzenia cudzej walki o symbole. Bo za każdą decyzją moralną polityków – płacą realną cenę ci, którzy nie mieli na nią żadnego wpływu. Demokracja to nie rytuał deklaracji – to mechanizm ograniczania władzy. A dziś ci, którzy najgłośniej mówią o „kręgosłupie”, są często tymi, którzy chcą więcej centralizacji, więcej pieniędzy, więcej interwencji, więcej kontroli.

Polska nie kapitulowała, gdy broniła swojej neutralności w 1939 – i nie skapituluje dziś, gdy będzie bronić swojej niezależności od cudzych wojen, cudzych ambicji i cudzych „słusznych spraw”. Bo historia uczy jednego: każde państwo, które wchodzi w cudze konflikty pod hasłem „obrony wartości”, kończy jako mięso armatnie w cudzej wojnie.

Tak – wspierajmy wolność. Ale nie centralnie, nie przymusowo, nie w formule ideologicznego eksportu. Dajmy obywatelom wolność wspierania, z kim chcą, jak chcą i kiedy chcą. Niech wolność wypływa z dołu – a nie z dyrektywy MSZ.

Nie jesteśmy giętkim kręgosłupem – jesteśmy krajem, który ma dość wtrącania się cudzych moralistów w nasze decyzje. I dlatego właśnie – zachowamy wolność i niepodległość. Bo nie damy jej wymienić na żaden sojusz, który zaczyna się od słów „musimy pokazać, że…”

Polemika z Kwiecień w Onecie

Polityka zagraniczna nie jest od tego, żeby robić za misjonarza moralności, tylko żeby nie wpieprzać się w cudze sprawy i chronić wolność własnych obywateli.

Oczywiście – Tajwan to przykład tego, jak wolny rynek, prywatna własność i przedsiębiorczość potrafią zbudować dobrobyt bez armii urzędników i bez „opieki” globalnych mocarstw. Ale nie dajmy sobie wmówić, że teraz Polska ma prowadzić jakąś krucjatę o demokrację w Azji, bo tak wypada. Nie jesteśmy wasalem ani Chin, ani USA, ani Brukseli.

Litwa? Brawo, ich decyzja – ich odpowiedzialność. Ale Polska nie ma obowiązku nikogo naśladować. Polska nie potrzebuje „refleksji nad kierunkiem polityki wobec Chin”, tylko refleksji nad tym, jak przestać być podwykonawcą cudzych strategii geopolitycznych i wreszcie zadbać o interes swoich obywateli.

A skoro mowa o wartościach – gdzie były te wartości, gdy Rosja anektowała Krym? Gdzie były, gdy Berlin i Paryż klepali Nord Stream, a Ukraina była zostawiona sama sobie? To nie są „wartości” – to interesy przykryte ładnym PR-em. I my w tym cyrku grać nie będziemy.

Chcesz wspierać Tajwan? Rób to. Handluj, inwestuj, buduj wspólne projekty. Ale nie zmuszaj do tego reszty kraju, nie z pieniędzy podatników, nie przez dyplomatyczne spektakle na pokaz. Państwo nie jest twoją kartą kredytową ani twoim megafonem moralnym.

Polska potrzebuje polityki zagranicznej jak z instrukcji Misesa: wolny handel, pokój, zero interwencji. Nie jesteśmy żandarmem świata. Jesteśmy narodem, który ma prawo być wolny – i ma obowiązek nie naruszać wolności innych.

Nie interesują mnie „ład międzynarodowy” i „pozycja Polski wśród liderów”. Interesuje mnie to, żeby politycy przestali bawić się w wojowników o cudzą wolność za cudze pieniądze – i zaczęli respektować naszą własną.